Beste triatlonsupporters
In dit relaas geen wedstrijdverslag over hoe ik een nieuwe ereplaats uit de brand sleep. Want zoals in mijn vorige post reeds aangehaald staat er even geen competitie op het programma voor mij. Deze wedstrijdloze weekends geven me de tijd om enerzijds met stevig trainingswerk mijn ‘comeback’ (voor zover je dit zo mag noemen) voor te bereiden en anderzijds om me bezig te houden met andere zaken op zowel sportief als extrasportief vlak.
Een van mijn interesses buiten de sport betreft lezen en schrijven zoals mijn naaste omgeving al langer weet. In deze post doe ik dan ook een (bescheiden) poging om mijn passie voor sport en mijn interesse voor schrijven te combineren.
Graag zou ik mijn mening over het triatlonlandschap en de bijhorende media aandacht ventileren. Nu besef ik dat zoiets riskant kan zijn. Het is sowieso gevaarlijk om anno 2018 expliciet je mening in het openbaar te verkondigen. Iets wat ik dan ook zo min mogelijk doe. Een goed politicus zou ik dus niet zijn (of juist wel?). Daarnaast ben ik ook geen journalist, geen topatleet en geen ‘kenner’ , wat doet mijn mening er dan toe? En toch wil ik het proberen want ik beschik wel over een groot hart voor de sport.
Ik werd op het idee gebracht toen ik vorige week op het werk met een collega aan te praat raakte over gezond leven. Toen ik vertelde dat ik rond de vijftien uur per week sport vroeg de collega in kwestie uiteraard welke sport ik dan wel beoefende. Uiteraard werd mijn antwoord ‘ik doe triatlons in mijn vrije tijd’ onthaald met een verbaasde blik gevolgd door de vraag ‘wat is dat?’. Nu zijn mijn collega’s niet meteen het toonbeeld van sportiviteit maar dan nog. Mijn collega ondernam nog een schuchtere poging teneinde de drie sporten in hun juiste volgorde op te noemen maar zelfs in die opdracht faalde hij jammerlijk.
Het is eigenlijk triest. Wij beoefenen de zwaarste uithoudingssport ter wereld, een sport die immens veel van een lichaam vraagt. Uren trainingsarbeid worden geleverd elke week opnieuw en toch slagen mensen er niet in om de sport te herkennen. Want mijn collega is zeker geen alleenstaand geval, ik heb al meermaals moeten uitleggen welke sport ik nu eigenlijk beoefen. Nog een voorbeeld: Toen mijn moeder afgelopen jaar vertelde op haar werk dat ik een Ironman triatlon ging afwerken vroeg men haar meteen of we dan naar Hawaï gingen reizen. Toen ze aan haar collega’s vertelde dat er over heel de wereld Ironman wedstrijden worden gehouden kwamen ze uit de lucht gevallen. Dit voorbeeld heb ik even aangehaald om te duiden op de harde realiteit. Indien men al weet wat triatlon precies inhoudt dan is Hawaï meestal de enige wedstrijd die men kent. De enige Belgische triatleten die bij het grote publiek min of meer bekendheid genieten zijn niet voor niets voormalige winnaars op Hawaï: Luc Van Lierde en Frederik Van Lierde (meestal gevolgd door de vraag of ze familie van elkaar zijn, zucht..)
Maar eigenlijk kan je het de neutrale sportliefhebber of leek niet kwalijk nemen dat triatlon niet aanspreekt. Je kan door het bos de bomen niet meer zien. Al die nieuwe formats in de sport waarom is dat nodig? Voor de spanning? Voor de tv uitzending? Kom nou, de sport komt zelfs niet op tv. Tegenwoordig heb je ploegentriatlon, supersprint, sprint, kwart, derde, halve , hele en aflossing (al dan niet mixed) waar dan nog eens onderscheid wordt gemaakt tussen drafting en non drafting. Sommige wedstrijden vinden het zelfs nodig om nog meer te goochelen met afstanden. Vind u dit al moeilijk genoeg om een touw aan vast te knopen dan zijn er nog allemaal verschillende organisaties die elk hun eigen kampioenschappen hebben. Zo kan je wereldkampioen worden op de hele van Ironman, de hele van Challenge en de lange afstand van de ITU zelf om maar een voorbeeld te noemen. Wie raakt daar nog wijs uit? En dan heb ik het nog enkel over triatlon en niet over aanverwante sporten zoals duatlon, aquatlon, cross triatlon, cross duatlon, wintertriatlon, run & bike,..
Wat ik wil zeggen is dat men dringend hierin moet knippen en afstanden en formats opnieuw standaardiseren: Sprint, kwart, halve, hele en that’s it, punt. Neem nu het wielrennen, die sport heeft één wereldkampioen voor elke discipline. Als je het hebt over de wereldkampioen op de weg, tijdrijden, cross, MTB etc.. weet men meteen over wie het gaat. Een overzichtelijk gegeven waar triatlon mijlenver vanaf staat. Is het toeval dat de media aandacht beter was in de jaren 90 en begin jaren 2000 toen er nog geen overkill aan formats bestond. Toen kwam het superprestige circuit zelfs live op tv!
Om nog even door te gaan op de vergelijking met het wielrennen, deze sport draait om commerciële teams. Een fenomeen dat in triatlon al een aantal maal schoorvoetend zijn intrede deed of doet. Nochtans is een commercieel team een grote hulp voor atleten met professionele ambities. Gelukkig hebben we in ons land het Itzu team en het BMC team die talentvolle atleten de kans op een profcarrière bieden. Er zijn ook veel amateurteams die hun atleten zo goed mogelijk begeleiden, zoals mijn eigen Solidpharma team. Maar een model zoals in het wielrennen met al die professionele teams? Onmogelijk. Nu ja wie gaat er ook een profteam sponsoren als je er niet de nodige return voor kan krijgen. Dus zijn er veel profatleten die terugvallen op privé sponsors of een topsportcontract hebben bij defensie. Maar niet iedereen heeft dat geluk en zo zijn er volgens mijn bescheiden mening al veel talenten verloren gegaan die wel profwaardig zijn. Atleten die , moesten ze eenzelfde niveau halen als wielrenner of voetballer dan als triatleet , al lang prof waren. (voor alle duidelijkheid voor men denkt dat ik een gefrustreerde atleet ben, ik heb het hier NIET over mezelf. Mensen trekken nogal snel (de verkeerde) conclusies).
Gaat er iets veranderen? Helaas niet. Van mij , een kleine garnaal uit het Kempische Wechelderzande zal het niet komen. En van de mensen die Challenge en Ironman in handen hebben al zeker niet. We zullen ons nog lang kunnen blijven ergeren dat de grote Belgische triatlons en zelfs grote internationale wedstrijden (op Hawaï na) slechts regionaal nieuws blijven. Kenneth Vandendriesche, een topatleet en één van de grootste triatlontalenten van ons land werd vandaag 2de in de halve Ironman van Zuid Afrika. Dit is een topprestatie in een internationaal deelnemersveld en verdient minstens een vermelding in sportweekend maar waar kiest men voor? Twintig minuten gepalaver over een stel overbetaalde, decadente voetballers. Alsook een reportage over een sport die slechts door Vlamingen en een paar verdwaalde Nederlanders op topniveau wordt beoefend. En waar die ene Nederlander dan nog eens 90 percent van de wedstrijden wint. Maar die wel elke week uitgebreid op tv komt.
Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog graag stellen dat geld of roem eigenlijk nooit je drijfveer mag zijn om te sporten. Plezier hebben, vrienden maken en jezelf als mens ontplooien zijn veel belangrijker als je aan sport doet ,en dat beste mensen is wat ik al jaren doe! ( Al is een beetje erkenning voor je prestaties altijd leuk en welgekomen). In ieder geval mijn volgende post betreft opnieuw een wedstrijdverslag wees daar maar gerust in, tot dan!
In dit relaas geen wedstrijdverslag over hoe ik een nieuwe ereplaats uit de brand sleep. Want zoals in mijn vorige post reeds aangehaald staat er even geen competitie op het programma voor mij. Deze wedstrijdloze weekends geven me de tijd om enerzijds met stevig trainingswerk mijn ‘comeback’ (voor zover je dit zo mag noemen) voor te bereiden en anderzijds om me bezig te houden met andere zaken op zowel sportief als extrasportief vlak.
Een van mijn interesses buiten de sport betreft lezen en schrijven zoals mijn naaste omgeving al langer weet. In deze post doe ik dan ook een (bescheiden) poging om mijn passie voor sport en mijn interesse voor schrijven te combineren.
Graag zou ik mijn mening over het triatlonlandschap en de bijhorende media aandacht ventileren. Nu besef ik dat zoiets riskant kan zijn. Het is sowieso gevaarlijk om anno 2018 expliciet je mening in het openbaar te verkondigen. Iets wat ik dan ook zo min mogelijk doe. Een goed politicus zou ik dus niet zijn (of juist wel?). Daarnaast ben ik ook geen journalist, geen topatleet en geen ‘kenner’ , wat doet mijn mening er dan toe? En toch wil ik het proberen want ik beschik wel over een groot hart voor de sport.
Ik werd op het idee gebracht toen ik vorige week op het werk met een collega aan te praat raakte over gezond leven. Toen ik vertelde dat ik rond de vijftien uur per week sport vroeg de collega in kwestie uiteraard welke sport ik dan wel beoefende. Uiteraard werd mijn antwoord ‘ik doe triatlons in mijn vrije tijd’ onthaald met een verbaasde blik gevolgd door de vraag ‘wat is dat?’. Nu zijn mijn collega’s niet meteen het toonbeeld van sportiviteit maar dan nog. Mijn collega ondernam nog een schuchtere poging teneinde de drie sporten in hun juiste volgorde op te noemen maar zelfs in die opdracht faalde hij jammerlijk.
Het is eigenlijk triest. Wij beoefenen de zwaarste uithoudingssport ter wereld, een sport die immens veel van een lichaam vraagt. Uren trainingsarbeid worden geleverd elke week opnieuw en toch slagen mensen er niet in om de sport te herkennen. Want mijn collega is zeker geen alleenstaand geval, ik heb al meermaals moeten uitleggen welke sport ik nu eigenlijk beoefen. Nog een voorbeeld: Toen mijn moeder afgelopen jaar vertelde op haar werk dat ik een Ironman triatlon ging afwerken vroeg men haar meteen of we dan naar Hawaï gingen reizen. Toen ze aan haar collega’s vertelde dat er over heel de wereld Ironman wedstrijden worden gehouden kwamen ze uit de lucht gevallen. Dit voorbeeld heb ik even aangehaald om te duiden op de harde realiteit. Indien men al weet wat triatlon precies inhoudt dan is Hawaï meestal de enige wedstrijd die men kent. De enige Belgische triatleten die bij het grote publiek min of meer bekendheid genieten zijn niet voor niets voormalige winnaars op Hawaï: Luc Van Lierde en Frederik Van Lierde (meestal gevolgd door de vraag of ze familie van elkaar zijn, zucht..)
Maar eigenlijk kan je het de neutrale sportliefhebber of leek niet kwalijk nemen dat triatlon niet aanspreekt. Je kan door het bos de bomen niet meer zien. Al die nieuwe formats in de sport waarom is dat nodig? Voor de spanning? Voor de tv uitzending? Kom nou, de sport komt zelfs niet op tv. Tegenwoordig heb je ploegentriatlon, supersprint, sprint, kwart, derde, halve , hele en aflossing (al dan niet mixed) waar dan nog eens onderscheid wordt gemaakt tussen drafting en non drafting. Sommige wedstrijden vinden het zelfs nodig om nog meer te goochelen met afstanden. Vind u dit al moeilijk genoeg om een touw aan vast te knopen dan zijn er nog allemaal verschillende organisaties die elk hun eigen kampioenschappen hebben. Zo kan je wereldkampioen worden op de hele van Ironman, de hele van Challenge en de lange afstand van de ITU zelf om maar een voorbeeld te noemen. Wie raakt daar nog wijs uit? En dan heb ik het nog enkel over triatlon en niet over aanverwante sporten zoals duatlon, aquatlon, cross triatlon, cross duatlon, wintertriatlon, run & bike,..
Wat ik wil zeggen is dat men dringend hierin moet knippen en afstanden en formats opnieuw standaardiseren: Sprint, kwart, halve, hele en that’s it, punt. Neem nu het wielrennen, die sport heeft één wereldkampioen voor elke discipline. Als je het hebt over de wereldkampioen op de weg, tijdrijden, cross, MTB etc.. weet men meteen over wie het gaat. Een overzichtelijk gegeven waar triatlon mijlenver vanaf staat. Is het toeval dat de media aandacht beter was in de jaren 90 en begin jaren 2000 toen er nog geen overkill aan formats bestond. Toen kwam het superprestige circuit zelfs live op tv!
Om nog even door te gaan op de vergelijking met het wielrennen, deze sport draait om commerciële teams. Een fenomeen dat in triatlon al een aantal maal schoorvoetend zijn intrede deed of doet. Nochtans is een commercieel team een grote hulp voor atleten met professionele ambities. Gelukkig hebben we in ons land het Itzu team en het BMC team die talentvolle atleten de kans op een profcarrière bieden. Er zijn ook veel amateurteams die hun atleten zo goed mogelijk begeleiden, zoals mijn eigen Solidpharma team. Maar een model zoals in het wielrennen met al die professionele teams? Onmogelijk. Nu ja wie gaat er ook een profteam sponsoren als je er niet de nodige return voor kan krijgen. Dus zijn er veel profatleten die terugvallen op privé sponsors of een topsportcontract hebben bij defensie. Maar niet iedereen heeft dat geluk en zo zijn er volgens mijn bescheiden mening al veel talenten verloren gegaan die wel profwaardig zijn. Atleten die , moesten ze eenzelfde niveau halen als wielrenner of voetballer dan als triatleet , al lang prof waren. (voor alle duidelijkheid voor men denkt dat ik een gefrustreerde atleet ben, ik heb het hier NIET over mezelf. Mensen trekken nogal snel (de verkeerde) conclusies).
Gaat er iets veranderen? Helaas niet. Van mij , een kleine garnaal uit het Kempische Wechelderzande zal het niet komen. En van de mensen die Challenge en Ironman in handen hebben al zeker niet. We zullen ons nog lang kunnen blijven ergeren dat de grote Belgische triatlons en zelfs grote internationale wedstrijden (op Hawaï na) slechts regionaal nieuws blijven. Kenneth Vandendriesche, een topatleet en één van de grootste triatlontalenten van ons land werd vandaag 2de in de halve Ironman van Zuid Afrika. Dit is een topprestatie in een internationaal deelnemersveld en verdient minstens een vermelding in sportweekend maar waar kiest men voor? Twintig minuten gepalaver over een stel overbetaalde, decadente voetballers. Alsook een reportage over een sport die slechts door Vlamingen en een paar verdwaalde Nederlanders op topniveau wordt beoefend. En waar die ene Nederlander dan nog eens 90 percent van de wedstrijden wint. Maar die wel elke week uitgebreid op tv komt.
Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog graag stellen dat geld of roem eigenlijk nooit je drijfveer mag zijn om te sporten. Plezier hebben, vrienden maken en jezelf als mens ontplooien zijn veel belangrijker als je aan sport doet ,en dat beste mensen is wat ik al jaren doe! ( Al is een beetje erkenning voor je prestaties altijd leuk en welgekomen). In ieder geval mijn volgende post betreft opnieuw een wedstrijdverslag wees daar maar gerust in, tot dan!