Afgelopen zaterdag trok ik naar Oost vlaanderen voor de kwart triatlon van Berlare. Anders dan bij de meeste kwartriatlons (die niet tot een regelmatigheidscriterium of kampioenschap behoren) was dit een draftwedstrijd. De afstanden waren ook een beetje afwijkend zijnde 1.5km zwemmen gevolgd door 45km fietsen om af te sluiten met bijna 11 km lopen.
Mijn ambitie vooraf was om voor het podium te gaan en in een goede dag eventueel zelfs de winst op te strijken. Tijdens het zwemmen had ik geen supergevoel (ik was ook wat nonchalant geweest en had mijn badmuts thuis vergeten) maar ik kwam met een ruime kopgroep uit het water, goed op schema dus.
Het fietsparcours startte op een mooie brede weg maar al na een tweetal kilometer belande ik in mijn ergste nachtmerrie: smalle wegen en veel bochten. Ik had geluk dat er niet zo hard gereden werd en ik kon dus voorlopig overleven door voor elke bocht wat op te schuiven naar voor om dan als laatste opnieuw de bocht uit te komen. In ronde twee kwamen we dan tussen gedubbelde atleten wat soms heel hinderlijk was (alle respect maar als je gedubbeld bent moet je ook niet proberen aan te pikken in de kopgroep om dan maar wat in de weg te rijden). Een atleet plaatste dan in het meest bochtige stuk een versnelling, hij ging met zware risico’s elke bocht in. Ik moest ook in de risico’s gaan om aan te pikken want natuurlijk reed ik weer achteraan. Dit ging twee bochten goed tot ik een inschattingsfout maakte en de bocht uitging. In de graskant kwam ik tot stilstand. Om je stuur in twee te bijten. Maar ik liet mijn kopje niet hangen en ging voluit in de achtervolging voor nog een ronde van 15km. Goed wetende dat ik de groep niet meer zou inhalen en dat ik mijn benen stuk zou rijden voor de loopproef.. Ik hoopte gewoon dat ik het gat niet te groot kon laten worden.
Als 10de begon ik dan aan mijn loopproef. Het gevoel zat zoals verwacht niet goed na die eenzame achtervolging en in de eerste ronde liep ik dan ook ver beneden mijn niveau. Toen ik bij de bevoorrading wat verkoeling zocht liep het ineens een stuk beter. Ik zag tot mijn verbazing atleten uit de kopgroep voor me lopen, dit gaf me echt nieuwe moed. Ik kon atleet na atleet oprapen. In mijn derde loopronde verhoogde ik het tempo nog wat (deze laatste ronde was uiteindelijk 2min sneller dan mijn eerste ronde!) en zo werd ik uiteindelijk nog 5de na mijn inhaalrace.
Dit resultaat was niet waarvoor ik gekomen was maar ik was wel blij dat ik weerbaarheid heb getoond. De belangrijkste opdracht is nu mijn fietstechniek verbeteren want zo laat ik een zo goed als zekere 2de plaats (winnaar Tilman was sowieso wat te sterk geweest) door mijn vingers glippen. Ik kan maar best eens leren om die verdomde bochten goed te nemen!
Mijn ambitie vooraf was om voor het podium te gaan en in een goede dag eventueel zelfs de winst op te strijken. Tijdens het zwemmen had ik geen supergevoel (ik was ook wat nonchalant geweest en had mijn badmuts thuis vergeten) maar ik kwam met een ruime kopgroep uit het water, goed op schema dus.
Het fietsparcours startte op een mooie brede weg maar al na een tweetal kilometer belande ik in mijn ergste nachtmerrie: smalle wegen en veel bochten. Ik had geluk dat er niet zo hard gereden werd en ik kon dus voorlopig overleven door voor elke bocht wat op te schuiven naar voor om dan als laatste opnieuw de bocht uit te komen. In ronde twee kwamen we dan tussen gedubbelde atleten wat soms heel hinderlijk was (alle respect maar als je gedubbeld bent moet je ook niet proberen aan te pikken in de kopgroep om dan maar wat in de weg te rijden). Een atleet plaatste dan in het meest bochtige stuk een versnelling, hij ging met zware risico’s elke bocht in. Ik moest ook in de risico’s gaan om aan te pikken want natuurlijk reed ik weer achteraan. Dit ging twee bochten goed tot ik een inschattingsfout maakte en de bocht uitging. In de graskant kwam ik tot stilstand. Om je stuur in twee te bijten. Maar ik liet mijn kopje niet hangen en ging voluit in de achtervolging voor nog een ronde van 15km. Goed wetende dat ik de groep niet meer zou inhalen en dat ik mijn benen stuk zou rijden voor de loopproef.. Ik hoopte gewoon dat ik het gat niet te groot kon laten worden.
Als 10de begon ik dan aan mijn loopproef. Het gevoel zat zoals verwacht niet goed na die eenzame achtervolging en in de eerste ronde liep ik dan ook ver beneden mijn niveau. Toen ik bij de bevoorrading wat verkoeling zocht liep het ineens een stuk beter. Ik zag tot mijn verbazing atleten uit de kopgroep voor me lopen, dit gaf me echt nieuwe moed. Ik kon atleet na atleet oprapen. In mijn derde loopronde verhoogde ik het tempo nog wat (deze laatste ronde was uiteindelijk 2min sneller dan mijn eerste ronde!) en zo werd ik uiteindelijk nog 5de na mijn inhaalrace.
Dit resultaat was niet waarvoor ik gekomen was maar ik was wel blij dat ik weerbaarheid heb getoond. De belangrijkste opdracht is nu mijn fietstechniek verbeteren want zo laat ik een zo goed als zekere 2de plaats (winnaar Tilman was sowieso wat te sterk geweest) door mijn vingers glippen. Ik kan maar best eens leren om die verdomde bochten goed te nemen!