Helaas werd de maand mei 2019 er een om snel te vergeten voor mij. Ik gaf op in Veurne (onderkoeling) en Leuven (fysiek en mentaal leeg). Mijn enige hoopgevende prestatie kwam er op 29 mei wanneer ik voor het tweede jaar op rij de 12 km stratenloop kon winnen in eigen Wechelderzande. Toen in het daaropvolgende weekend in de triatlon van Oostende, waar ik vorig jaar nog derde werd, opnieuw opgaf zat ik echter met de handen in het haar. Was dit het nu waard ? Train ik hiervoor zo hard? Feit is dat ik diep in mijn ziel moest graven en me afvragen waarom ik deze sport zo graag doe.
Ik besloot me last minute in te schrijven voor de triatlon van Hamme, een week na Oostende. De conditie was zeker niet slecht wist ik. Waarom het dan niet wou lukken ? Ik was te gefocust op prestaties en onderschatte ook de prestatiedruk op school. In de week tussen Oostende en Hamme kwam ik echter terug tot rust. Ik besefte ook dat ik niet zonder deze mooie sport kan. En ik voelde me zeker nog niet afgeschreven! In het weekend zou ik wel eens wat laten zien..
De topfavorieten op zondag waren Koen Veramme, Nick Thijs, Pamphiel Pareyn en mijn ploegmaat Brecht Van Vooren. Stiekem zette ik mezelf echter ook in dit rijtje , al was ik op dat moment misschien wel de enige die dat geloofde.
Tot het startschot weerklonk. Als een komeet schoot ik weg , alle opgestapelde woede van de laatste weken eruit zwemmend. Ik was zowaar mee met Pareyn, een van de beste zwemmers in het Belgische triatlon. Ook Van Vooren was nog mee maar de rest zwommen we na 1500 meter zwemmen op meer dan één minuut!
In de wissel verloor ik echter kostbare tijd. Pareyn was vetrokken voor een solo die de gehele fietsproef van 38 kilometer zou duren. Van Vooren en ik kwamen samen in de achtervolging. Ik was op de fiets nog niet sterk genoeg om Brecht veel te helpen. Desondanks reed Pareyn maar dertig seconden weg van ons. Ik begon te rekenen: “Thijs en Veramme zijn ver achter, Pareyn heeft wellicht veel energie in zijn solo gestoken, Van Vooren loopt niet beter dan ik,..” Kortom , ik dacht te kunnen winnen!
Helaas voor mij was ik nog net niet goed genoeg. In de afsluitende 10 kilometer lopen zat er bij mij niks meer op en ik moest me beperken tot tempolopen. Nick Thijs liep enorm hard en overvleugelde me nog vanuit de achtergrond. Gelukkig kon mijn ploegmaat Van Vooren hem nog net afhouden en zo de winst pakken van Thijs en Pareyn. Ik werd 4de.
Normaal zou ik ontgoocheld zijn met plek 4 in een race die ik had kunnen winnen. Maar nu ben ik er juist heel blij mee. Na een maand van opgave naar opgave te sukkelen liet ik vandaag zien nog heel wat in mijn mars te hebben. Vanaf nu kan het enkel beter gaan! Een vertrouwensboost die ik kon gebruiken in de aanloop naar mijn grote doel: Ironman Hamburg op 28 juli 2019.
Ik besloot me last minute in te schrijven voor de triatlon van Hamme, een week na Oostende. De conditie was zeker niet slecht wist ik. Waarom het dan niet wou lukken ? Ik was te gefocust op prestaties en onderschatte ook de prestatiedruk op school. In de week tussen Oostende en Hamme kwam ik echter terug tot rust. Ik besefte ook dat ik niet zonder deze mooie sport kan. En ik voelde me zeker nog niet afgeschreven! In het weekend zou ik wel eens wat laten zien..
De topfavorieten op zondag waren Koen Veramme, Nick Thijs, Pamphiel Pareyn en mijn ploegmaat Brecht Van Vooren. Stiekem zette ik mezelf echter ook in dit rijtje , al was ik op dat moment misschien wel de enige die dat geloofde.
Tot het startschot weerklonk. Als een komeet schoot ik weg , alle opgestapelde woede van de laatste weken eruit zwemmend. Ik was zowaar mee met Pareyn, een van de beste zwemmers in het Belgische triatlon. Ook Van Vooren was nog mee maar de rest zwommen we na 1500 meter zwemmen op meer dan één minuut!
In de wissel verloor ik echter kostbare tijd. Pareyn was vetrokken voor een solo die de gehele fietsproef van 38 kilometer zou duren. Van Vooren en ik kwamen samen in de achtervolging. Ik was op de fiets nog niet sterk genoeg om Brecht veel te helpen. Desondanks reed Pareyn maar dertig seconden weg van ons. Ik begon te rekenen: “Thijs en Veramme zijn ver achter, Pareyn heeft wellicht veel energie in zijn solo gestoken, Van Vooren loopt niet beter dan ik,..” Kortom , ik dacht te kunnen winnen!
Helaas voor mij was ik nog net niet goed genoeg. In de afsluitende 10 kilometer lopen zat er bij mij niks meer op en ik moest me beperken tot tempolopen. Nick Thijs liep enorm hard en overvleugelde me nog vanuit de achtergrond. Gelukkig kon mijn ploegmaat Van Vooren hem nog net afhouden en zo de winst pakken van Thijs en Pareyn. Ik werd 4de.
Normaal zou ik ontgoocheld zijn met plek 4 in een race die ik had kunnen winnen. Maar nu ben ik er juist heel blij mee. Na een maand van opgave naar opgave te sukkelen liet ik vandaag zien nog heel wat in mijn mars te hebben. Vanaf nu kan het enkel beter gaan! Een vertrouwensboost die ik kon gebruiken in de aanloop naar mijn grote doel: Ironman Hamburg op 28 juli 2019.