Het is alweer even geleden dat ik een blogpost schreef. Momenteel heb ik het dan ook zeer druk met mijn opleiding tot leraar. Anderzijds viel er ook niet veel te melden. Tot dusver werkte ik slechts drie wedstrijden af in 2019. De halve marathon in Cadzand werd een teleurstelling met slechts een 29ste plaats na 21 km lang vechten tegen de benen die niet mee wilden. Een week later trok ik nog naar Vaals voor een trailrun van 30km. Daar was er beterschap met een 6de plaats en een loopgevoel dat terug ergens op leek. Mijn volgende wedstrijd stond gepland op 23 februari: de zwemloop Kapelle. 

ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik met veel vertrouwen naar Kapelle afreisde. Het lopen wil nog steeds niet helemaal vlotten al zijn de rotbenen van Cadzand wel verleden tijd. Dan had ik meer vertrouwen in het zwemmen. Dat bleek ook tijdens de wedstrijd. Waar ik vorig jaar Arno Lambrecht nog moest laten gaan kon ik nu meezwemmen in zijn voeten. Achter ons waren ook Dario Verdonck en Ruben Marynissen nog mee. Na 12 minuten zwemmen klommen we met 4 vlak achter elkaar het zwembad uit. Het was duidelijk dat wij zouden strijden voor winst want onze voorsprong na het zwemmen was groot op de rest van het deelnemersveld.

Ik had een vlotte wissel en kwam zo als eerste het loopparcours op. Ik besloot stevig tempo te lopen maar niet vol te gaan omdat ik vreesde op een counter te lopen. Vooral van Arno Lambrecht had ik schrik, hij heeft een sterke progressie gemaakt in de winter. Lambrecht had echter zijn dagje niet en bijgevolg was het tot mijn verbazing enkel Marynissen die mijn tempo probeerde te volgen. Na een kilometer moest hij echter passen en zo stond ik er alleen voor.

Bijgevolg had ik geen keuze meer , ik moest doorgaan. Nog steeds liep ik op reserve omdat ik toch nog een terugkeer vreesde van Lambrecht. Die kwam er uiteindelijk niet. Ik kon zelfs mijn voorsprong elke ronde vergroten. Zo won ik tot mijn eigen verbazing op en drafje de wedstrijd. Dario Verdonck, een nieuwe naam die de overstap maakt vanuit de zwemsport, liep nog voorbij Marynissen en werd 2de op 2minuten! Ruben Marynissen werd derde en Arno Lambrecht 4de.

Uiteraard ben ik blij met deze vroege winst maar zwemlopen blijven voorbereiding. Al doet de manier waarop ik won wel het beste verhopen !

Mijn volgende wedstrijd is normaal de Veloopzwem De Haan op 23 maart. Maar wie mij kent weet dat ik nu de smaak te pakken heb en al volop aan het zoeken ben naar een loopwedstrijd om toch nog aan competitie te komen in de volgende maand!

Het was geleden van september dat ik nog eens enige vorm van competitie heb ondervonden. Het plan was ook om daar in 2018 geen verandering meer in te brengen. Ik kon het echter niet langer aan om nog te wachten. En zo stond ik aan de start van de geitencorrida te Wilrijk met ploegmaten Gianni, Pieter, Marie en Julie!

Ik had er wel zin in maar was niet zeker van mijn conditie na enkel basistrainingen te hebben afgewerkt. Ik koos samen met Julie voor de 4.5 km afstand terwijl de anderen voor 7.5 km opteerden. Mijn grootste concurrent op de 4.5km bleek Kevin Kennis te zijn , een loper die ik wel vaker tegenkom in het stratenlopencircuit. Bij het startschot vlamde hij meteen weg. Ik hield me enkele tientallen meters verder op in een groepje met enkele 7.5km lopers. Mijn eerste km ging in 3min13 en ik voelde dat er "dash" op de benen zat. Ik kon versnellen en liep zo het gat dicht op Kennis. Het ging tussen ons twee voor de overwinning. In de laatste km had hij echter een tweede versnelling. Ik ging erg diep om ze te beantwoorden maar helaas kwam ik er net niet aan. Aan de aankomst eindigde ik op 2 seconden.

Toch ben ik heel tevreden na deze loopwedstrijd! Na 4.5 km bleek ik 3.17 per kilometer gemiddeld te hebben gelopen! Een snelheid die ik nog maar zelden heb gehaald en dat in december, ik ben dus heel gemotiveerd om 2019 aan te vatten!

Beste supporters, het is ondertussen van afgelopen zomer geleden dat ik nog eens een blogbericht postte. Dit was niet de bedoeling maar door allerhande omstandigheden ben ik niet meer aan schrijven toe gekomen. Na mijn laatste verslag (over mijn 5de plaats in Kinrooi) kon ik nog wel het mooiste resultaat van mijn seizoen 2018 behalen, een tweede plaats in de kwarttriatlon van Berlare! Hierna verschoof de focus echter vrij snel naar het hervatten van mijn opleiding tot leraar.  Een keuze waar ik op moment van dit schrijven nog geen seconde spijt van heb gehad.

Toch had ik nog één doel in 2018, sterk presteren op de Challenge Mallorca in oktober. Helaas kwam ik begin oktober zwaar ten val op training met de fiets. Het verdict was niet mals: kneuzingen, diepe vleeswonden en bovenal gescheurde schouderligamenten. Zo werd het vervroegde verplichte rust voor mij.

Na enkele weken kinesist kon ik de training hervatten, mijn herstel verliep voorspoedig! De eerste weken van november modderde ik maar wat aan. Ondertussen zijn de grote lijnen voor 2019 echter uitgezet. Het grote nieuws hierbij is dat ik nog een keer de uitdaging van een volledige Ironman ga aangaan. Dit te Ironman Hamburg 2019!

Met dit nieuwe doel in het vooruitzicht kwam de motivatie langzaam terug en december ben ik opnieuw begonnen met een verbetenheid die ik al een paar jaar niet meer heb gevoeld. Het gegeven dat ook privé alles voorlopig naar wens verloopt zal hier ook niet vreemd aan zijn.

Ik ben klaar om in 2019 een mooi tweede jaar voor het 3pt-Solidpharmateam te draaien!

Na mijn uitstekende prestatie op de halve triatlon van Couvin voelde ik dat ik naar mijn allerbeste vorm aan het toegroeien was. Net op tijd want mijn favoriete Vlaamse wedstrijd van het seizoen kwam er snel aan: de Hageland powertriatlon van Aaarschot op 15/07. Op deze race wou ik een eerste keer echt pieken. Helaas werd ik in de week voor Aarschot ziek, écht ziek. Ik ga niet in detail treden maar de substanties die mijn lichaam verlieten waren vrij smerig te noemen. Een volledige week trainde ik niet en at ik ook heel weinig. Mijn conditie smolt als sneeuw voor de zon en met pijn in het hart moest ik forfait geven voor Aarschot.

Dit betekende dat ik mijn seizoensplanning een beetje opnieuw moest indelen. De dag van Aarschot was ik reeds terug aan het trainen maar de ziekteweek had meer invloed gehad dan ik dacht. Toch had ik me voorbereid op een wederoptreden in Kapelle op Den Bos (21/07/18). Ik had beter moeten weten. De wedstrijdscherpte was er nog niet en nadat ik op het fietsen door zowat iedereen werd voorbijgereden stapte ik zwaar ontgoocheld uit de race.

Een week later de start halen in de kwarttriatlon van Kinrooi moest wel lukken. Met opnieuw een extra weekje training in de benen begin ik me nu ongeveer terug de oude te voelen. De conditie die ik te pakken had tijdens en na Couvin is echter nog een trapje hoger. Uiteraard was mijn vertrouwen niet super na mijn opgave vorige week. Aangekomen te Kinrooi bleken de omstandigheden ook niet echt in mijn voordeel: veel draaien en keren tijdens het fietsen, veel wind en offroad lopen op een parcours waar ik vanwege de ondergrond (keien, zand, finse piste) mijn snelheid niet kwijt kon.

Gelukkig stond er een hele delegatie van mijn Solidpharma teamgenoten aan de start wat altijd voor motivatie zorgt! Sören Sanders, Wouter Simons, Jelle Clijsters, Katrien Maes en ikzelf gingen de eer van ons team hooghouden op de kwarttriatlon ! (eerder op de dag was Solidpharma collega Pieter Luykx ook al 4de geworden op de sprinttriatlon te Kinrooi)

Tijdens het zwemmen was het vechten tegen de golfslag en veel wier in het water. Als 7de kwam ik aan wal met ploegmaat Sören bij me. Jelle zat een beetje voor ons en Wouter kwam 2min na ons uit het water. Tijdens het fietsen viel ik alleen met Sören, onze teamcaptain is echter een goede fietser en ik was blij dat ik hem in deze non drafting race (op de reglementaire 10meter) als mikpunt had. Ik voelde me best goed en reed eigenlijk sterk op een parcours dat het mijne niet is. Nog steeds als nummer 6&7 kwamen we de wissel binnen om aan de 10km lopen te beginnen.

Tijdens het lopen voelde ik nog steeds de naweeën van mijn ziekteperiode maar het gevoel was al massa's beter dan de week ervoor in Kapelle. Ik liet Sören ter plaatste en ging op zoek naar nummer 5 Maarten Christis die even verderop liep. Het duurde even voor ik hem kon inhalen en toen dat gebeurde zag ik ineens Jelle naast de kant staan. Jelle was na het fietsen in strijd voor het podium maar kreeg last van de ademhaling in de warmte van de loopproef. Helaas moest hij de strijd staken. Zo bevond ik me opeens op plaats 4!

Ik hoopte deze plaats vast te houden. De eerste drie heren waren sowieso te ver vooruit (Prof Martijn Dekker won de race, voor Kasper Lagae en Jeroen Vandael). In de laatste loopronde kwam er echter nog iemand als een renpaard uit de achtergrond opzetten: mijn ploegmaat Wouter Simons die ongelooflijk sterk loopt. Wouter zette veruit de snelste looptijd van de dag neer en nam me nog te grazen voor plek 4.

Zo werd ik dus finaal 5de , een prachtig resultaat nadat ik afgelopen weken toch wel problemen had om terug op niveau te geraken. Martijn Dekker was als PRO atleet uiteraard niet te verslaan maar achteraf bekeken is het podium niet zo gek ver weg.. Al ben ik oprecht blij deze keer met wat ik heb. Op een parcours dat me misschien wel het minste ligt van allemaal zette ik een van mijn beste races van 2018 neer. Een mooie prestatie om op verder te bouwen met als doel die topconditie dit seizoen toch nog te pakken te krijgen!  

De triatlon van Couvin ging door op 24/06/18, ondertussen meer dan een maand geleden dus. Toch wil ik jullie het verslag van deze race niet onthouden. Ik leverde er namelijk een goede prestatie af op de halve triatlon.

Couvin is een Waals stadje in de provincie Namen op een boogscheut van de Franse grens. Dan weet je al dat het klimmen geblazen zal zijn  op het fiets- en loopparcours. Het fietsen was met 78km dan ook iets korter dan in een 'gewone' halve triatlon maar in tijd zou dit ongeveer op hetzelfde uitkomen aangezien er meer dan 1200 hoogtemeters op ons lagen te wachten.

Het zwemmen ging door aan de barrage van de Ry du rome, in dit prachtige stuwmeer zwom ik een degelijke 1900m en als 5de kwam ik aan land gekropen. Op de fiets moest er meteen geklommen worden teneinde de barrage te verlaten. Ik ben een klimmerstype en ik voelde me dan ook sterk op dit parcours. Ik reed zeer constant en op de klimmetjes was ik zelfs bij de allerbeste fietsers van de wedstrijd. Helaas moest ik op de vlakke stukken en de afdalingen toch nog een beetje tijd prijsgeven. Toch zat ik nog steeds keurig in de top 10 na het fietsen.

Tijdens de afsluitende 20km lopen was het parcours iets vlakker. Dit kwam doordat de ronde was uitgetekend rond het stuwmeer. Toch lag er aan het begin en het einde van elke loopronde (er werden 3 rondes van +- 7km gelopen) nog een stevig klimmetje. Het maakte de wedstrijd nog een beetje zwaarder. Na meer dan 4u sporten kwam ik als 7de over de aankomst gelopen. Een resultaat waar ik uiterst tevreden mee ben!

Ik schat deze 7de plaats op de halve triatlon van Couvin hoger in dan mijn 3de plaats op de halve triatlon van Terheijden. Het deelnemersveld was in Couvin veel sterker! Helaas kreeg deze wedstrijd weinig weerklank in Vlaamse triatlonmedia (gelukkig maakt tri portaal wel veel reclame voor deze , en andere Waalse wedstrijden). Nochtans zijn Waalse wedstrijden fantastisch, de parcoursen zijn lastig, de natuur prachtig en de deelnemers sterk. Het enige minpunt is dat ze er niet altijd in slagen een volledig verkeersvrij parcours aan te bieden. Toch zal me dat niet weerhouden om nog terug te keren naar deze race om mijn klimmersbenen te plezieren!

Beste supporters, u heeft nog een verslag tegoed van de halve triatlon van Terheijden (dorpje in Nederland nabij Breda). Deze vond plaats vorige week zondag (10/06/2018). Vorig jaar werd deze halve triatlon gewonnen door mijn teammaat Rames Van Hoofstat en dit jaar besloot ik er de 3PT-Solidpharma eer hoog te houden. Winnen zou echter zo goed als onmogelijk zijn met Pamphiel Pareyn aan de start. Deze atleet is bezig aan zijn grote doorbraak in 2018 en zwemt, fietst en loopt dan ook op een hoog niveau. De overige concurrentie zou vooral komen van de Nederlander René Vosters en mijn ex ploegmaat en goede vriend Niels Horsten.

Bij de start bleek al snel dat er tegen Pareyn geen kruit gewassen was. Na 100 meter zwemmen was hij al vertrokken voor een lange solo (de Nederlander Alex Schelvis kwam nog samen met hem uit het water maar zou in het fietsen en lopen ver terugvallen). Pareyn zette door op de fiets en tijdens het lopen en won de wedstrijd op indrukwekkende wijze.

Ikzelf had in het zwemmen geen al te best gevoel, wat ook bleek uit de zwemtijd. Samen met mijn rechtstreekse concurrenten Vosters en Horsten verliet ik het water terwijl ik normaal een stuk sneller zwem dan deze atleten. Het mindere gevoel zette zich vervolgens door in de 80 km fietsen. Meer dan tempo rijden zat er niet in en ik begon de kilometers al snel af te tellen. Er stond ook nog eens een stevige wind wat ook al niet mijn favoriete omstandigheden zijn. Vosters en Horsten kon ik dan ook niet bijhouden op de fiets. Na 50km fietsen reed ik in 5de positie. Gelukkig waren mijn rondetijden wel vrij stabiel. Dit stelde me zelfs in staat om de laatste fietsronde tijd goed te maken op Horsten.

Nog steeds als 5de begon ik vervolgens aan de 20 km lopen. Het was echter een warme dag en dat eist altijd slachtoffers. Ik had nog steeds een slecht gevoel en moest zelfs overgeven na enkele kilometers maar ik kon wel blijven lopen. Zo kon ik op karakter nog opschuiven van plaats 5 naar plaats 3 aan de aankomst! Pareyn was dan al wel een hele tijd over de aankomst en ook Vosters bleef nog buiten mijn bereik.

Toch ben ik tevreden met dit resultaat, de wedstrijd was zeker niet de sterkst bezette van het jaar maar de omstandigheden maakten het een goede training op mentaal vlak. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en een week na Oostende opnieuw het podium mocht beklimmen.

Nu de T3 series even stilliggen tot augustus blijft de focus de komende weken nog even op langere races. Op 24/06 volgt de Triatlon des Sharks te Couvin (Provincie Namen , nabij de Franse Grens) een triatlon die op de Belgische triatlonsite Triportaal.be een zeer positieve review krijgt. De opdracht daar bestaat uit 1.9km zwemmen , 78km fietsen op een parcours met de nodige klimmetjes en 21 km lopen. Benieuwd naar de onbekende concurrentie in die regio!

Na een goede start op het BK ploegentriatlon viel de rest van mijn seizoenstart in het water. Na matige prestaties in Geel (17de) en T3 supersprint Sint Laureins (61ste) was ik gebrand op een goede prestatie in de kwartriatlon van Bredene-Oostende.

Deze race vond plaats op dezelfde dag als het BK sprinttriatlon. Ik liet dit BK echter aan mij voorbij gaan om twee redenen. Ten eerste doe ik al genoeg korte sprintwedstrijden op hoog niveau in de T3 series dit jaar en ten tweede kan ik op het BK sprint zelf geen topresultaat behalen, iets wat in Oostende wel kon. Er zullen ongetwijfeld voor en tegenstanders zijn van deze keuze maar Oostende is een mooie wedstrijd en ik ben blij dat ik aan de start stond.

Sybren Baelde (eerder dit jaar winnaar in de triatlon van Eeklo) dacht er net zo over en was topfavoriet om te winnen. Na 1000 meter zwemmen in de spuikom was het echter ex zwemmer Dries Demeulenaere die met een kleine minuut voorsprong op mij en Baelde aan land klom. Demeulenaere wachtte echter zijn ploegmaat Baelde op in de eerste fietsmeters. In zijn wiel kwamen ook ik en  "local hero" Dennis Dieussart aansluiten. Oostende is een draftingrace dus met zijn vieren konden we vervolgens een kopgroepje vormen en wegrijden van de rest van het veld.  Zo kwamen we na 40 km fietsen met een voorsprong van een minuut op de eerste achtervolgers in de wisselzone binnen.

Tijdens de aanzet van het lopen voelde ik me helaas niet super. Er zat weinig versnelling op de benen en sterke loper Baelde was meteen de pijp uit op weg naar de winst. Dries Demeulenaere haakte vrijwel meteen af bij mij en Dieussart in de strijd om plek twee. De thuisatleet sloeg vervolgens een kloofje van 10 meter met mij. De hele tijd bleef deze kloof dezelfde tot mijn stroeve benen alsnog de pijp aan Maarten gaven in de derde en laatste loopronde. Zo kwam ik na Baelde en Dieussart als derde over de aankomst.

Ondanks het feit dat het lopen nog niet helemaal op mijn normale niveau was ben ik toch tevreden over de wedstrijd. Rekening houdend met mijn mindere races van de voorbije weken is een podium sowieso een opsteker om het vervolg van het seizoen aan te vatten!

Next race: 10/06 Half distance Terheijden (NL)

Het is al even geleden sinds mijn laatste blogpost. Nu, veel viel er ook niet te vertellen. Uiteindelijk zijn de stratenlopen en zwemlopen van het voorjaar slechts voorbereiding op al het moois dat komen gaat. Te beginnen met 1 mei: het BK ploegentriatlon! Dit is telkens de échte start van het Belgisch tri seizoen want vanaf nu volgen de races elkaar snel op.

Het BK ploegen is telkens een aparte race. Het principe is hetzelfde als bij een ploegentijdrit in het wielrennen: We leggen per ploeg gezamenlijk een sprinttriatlon af, starten gebeurd met 7 en de tijd van de 5de man telt. Onderweg mag je dus 2 atleten achterlaten. Onze ploeg bestond uit Soren Sanders (onze teamcaptain) , Brecht Van Vooren, Jelle Clijsters, Wouter Simons, Ramses Van Hoofstat, Gianni Nauwelaers en ikzelf. Vooraf waren de ambities hoog met een top 8 als doel. Uiteindelijk moesten we tevreden zijn met plaats 12 , maar de inzet was bij iedereen maximaal dus moeten we tevreden zijn!

Uiteraard was het zwemmen koud zo vroeg op het jaar , we zwommen goed samen maar te traag om echt een vuist te maken tegen de grotere teams. Op de fiets kwamen we meteen vast te zitten tussen de mindere ploegen die voor ons waren gestart (wij waren de eerste T3 series ploeg op het parcours vandaar). Zo verloren we veel tijd met telkens uit de formatie te moeten gaan om deze ploegen te passeren. Toen de tweede ploeg van ATRIAC ook nog eens viel vlak voor onze neus verloren we opnieuw kostbare seconden. Gelukkig kwamen ze er zonder grote lichamelijke schade vanaf.

Toen we begonnen aan het lopen hadden we dus al veel kostbare tijd verloren. Gelukkig liep het lopen wel als een trein. We begonnen meteen aan tempo 3.20/km waardoor Soren  en Ramses helaas snel moesten passen maar de overgebleven 5 atleten (Brecht, Jelle, Wouter, Gianni en ik) hielden dit tempo vol. Uiteindelijk liepen we de 4de looptijd van alle ploegen! Enkel het eindpodium liep sneller dan wij! Zo konden we toch met een positief gevoel huiswaarts keren.

Ons doel hebben we dan wel niet helemaal gehaald maar we hebben zeker potentieel laten zien. Als we nu nog leren uit onze fouten gaan we zeker nog groeien. En minstens even belangrijk ,de sfeer in het team is top!

Next race: 1/4de triatlon Geel

In deze blogpost maak ik een korte samenvatting van mijn laatste week. Achter de schermen heb ik namelijk zeer veel fiets-en loopwerk verricht deze week. Dit in onze prachtige Belgische Ardennen. Van 10 tot 16 maart ben ik namelijk gaan trainen in Resteigne, waar ik een buitenverblijf bezit. Waar is dat, hoor ik u al denken. Wel de namen van de naburige plaatsen zoals Rochefort (trappist), Han S/Lesse (grottencomplex) en Saint Hubert (stad van de jacht) zullen u al bekender in de oren klinken. In ieder geval ik kom hier al jaren om te fietsen (en te lopen) en het is mijn favoriete trainingslocatie vanwege de rustige wegen , de prachtige natuur en de mooie beklimmingen. De trainingsroutes kan je ook zeer gevarieerd maken. Rij je richting provincie Namen dan zullen de heuvels nergens hoger worden dan 250 meter. Als je echter dieper de provincie Luxemburg intrekt dan heb je al snel 'halve bergen' van 500-600 meter onder je wielen. Ook de grens met de Franse Ardennen is vlakbij.

In deze prachtige setting liep ik op mijn eerste trainingsdag (zaterdag 10/03) naar mijn tweede overwinning van 2018. In Lavacherie (een dorpje nabij Saint Hubert) won ik de lokale stratenloop (behorend tot de Challenge des Ardennes) met overtuiging. In de voormiddag had ik er toen al een fietsrit van een kleine 110km opzitten. De dagen erna lag de focus op prachtige duurritten en loopjes, in deze omgeving ga ik elke dag met plezier trainen! Zelfs met regen, al was het weer de hele week beter dan in Vlaanderen. Zo heb ik bijna elke dag droog kunnen trainen!

Na afloop van deze stage zou ik op zaterdag 17/03 de zwemloop van Kapelle meepikken als trainingswedstrijdje, zo gezegd zo gedaan. In ijzige omstandigheden liep ik echter verkeerd op het veldloopachtige loopparcours. Een pijl die het parcours moest aanduiden was iets te verdoken opgehangen. Een stevige blaam voor de organisatie ook al omdat ik niet de enige atleet was die verkeerd liep. Jammer want ik had graag gewonnen! Winnaar Arno Lambrecht liep wel juist en dat is uiteraard zijn verdienste, ik wens hem dan ook een welgemeende proficiat!

Ikzelf tel alvast af naar de echte start van het triatlonseizoen in mei. De honger is groot, zeer groot zelfs. Hopelijk kan ik dan zonder parcoursvergissingen mijn progressie laten zien !

Op zaterdag 24 februari stond voor mij de zwemloop van Bergen op Zoom op het programma. Deze wedstrijd bestaande uit 1km zwemmen in zwembad 'De schelp' gevolgd door 10km lopen langs de Oosterschelde zag ik vooraf als een eerste echte test. Vooral omdat de concurrentie niet mals zou zijn met mijn twee goede vrienden en ex ploegmaats Niels Horsten en Jesse Lormans ook aan de start. Op de wedstrijddag bleken beide heren echter ziek te zijn. Jammer want ik had me voorbereid op een stevige strijd.

De wedstrijd veranderde dus wel wat voor mij. Mijn grootste concurrent bleek nu Arno Lambrecht te zijn, een man die net als ik uit het zwemmen komt. Hij nam de 1km zwemmen dan ook voor zijn rekening. Ik kon soepel in zijn voeten volgen en maakte me op voor een strijd in het lopen. Maar waar ik na een mooie 12.07 het water verliet had Lambrecht zich echter misteld en zwom zo 50 meter teveel. Opeens lag ik alleen aan de leiding. Gelukkig had ik ook de goede loopbenen gevonden en vond ik meteen het juiste ritme. Lambrecht kwam niet meer terug en de overige concurrenten waren al te ver teruggeslagen. Zo kon ik mijn eerste overwinning van 2018 behalen! Tot mijn verbazing liep ik tevens een pr op de 10 km met 34.40, en dit zonder voluit te moeten gaan! Het laat mij het beste verhopen voor de rest van het seizoen!

Lambrecht werd uiteindelijk tweede op ruim 2 minuten en was zo ridderlijk om toe te geven dat zelfs indien hij juist had gezwommen ik te snel liep voor hem. Toch verdient hij een pluim want ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om als zwemmer te 'leren' lopen. De Nederlander Sander de Bart werd op ruim 3 minuten derde.

Nog een leuk feit: ik kon mijn nieuwe team Solidpharma een eerste winst van 2018 schenken met deze prestatie. Bedankt team voor het vertrouwen!