Zondag 8 maart stond mijn eerste echte wedstrijd van mijn seizoen 2020 op de planning. Een latere start van mijn seizoen dan normaal. Het zorgde ervoor dat ik met veel honger richting de zwemloop van Roosendaal vertrok. Op deze wedstrijd zette ik in 2013 mijn eerste voorzichtige stapjes in de triatlonwereld en enkele jaren later, in 2016 , kon ik deze zwemloop al eens winnen.

Dit jaar kwam ik er voor het eerst sinds die overwinning vier jaar geleden terug. Verwacht werd dat ik vandaag opnieuw kon meestrijden voor de zege , al heeft Arno Lambrecht mijn eerder ludieke titel "kampioen der zwemlopen" ondertussen van me overgenomen. De strijd om de winst zou zich ook afspelen tussen ons. Al kwam Emile Manni na een woelige 1000 meter zwemmen nog wel samen met ons uit het water. In de eerste meters van de 10 km lopen waren Lambrecht en ik echter al samen weg.

Uit eerdere duels tussen Lambrecht en mij had ik reeds geleerd dat ik op een goede dag zeker de betere loper ben , dus bijgevolg beschouwde ik de overwinning reeds als binnen. Een fout die ik geen twee keer meer zal maken want hoewel ik zeker niet slecht was beschikte Lambrecht over wonderbenen. Nadat ik in de eerste 5 kilometer al een aantal keer geprobeerd had om met een versnelling alleen weg te geraken nam mijn opponent de tweede helft zelfs het commando over. Hierbij voerde hij het tempo ook op, ik was al blij dat ik nog kon volgen.

Gelukkig voor mij maakte Lambrecht de fout om niet om overname te vragen. Hij bleef doorbeuken tegen de vaak stevige wind. Dit gaf mij de gelegenheid om me tussen hangen en wurgen door voor te bereiden op een stevig eindschot, waar ik altijd nog wel over beschik. Zo kon ik pas in de laatste 300 meter van Lambrecht weg geraken met een ultieme versnelling. Ik won de wedstrijd maar ik was er heel diep voor moeten gaan!

Arno Lambrecht eindigde op 20 seconden als tweede maar was zeker een even verdiende winnaar geweest vandaag! De Nederlander Sander D'Hondt werd derde na een sterk loopnummer.

Beste supporters ,

Lang geleden dat ik jullie nog eens een schrijfsel op jullie heb losgelaten. Dit had verschillende redenen (drukke zomer, veel werk in mijn opleiding). Bovendien was ik afgelopen zomer fanatiek bezig met de voorbereiding op mijn tweede Ironman te Hamburg. Mijn missie om er daar een goede race van te maken mislukte echter jammerlijk. Geen excuses, ik was niet goed genoeg die dag en de ganse race was onder mijn niveau. Gedurende de rest van de zomer haalde ik nog wel mooie resultaten met als uitschieters een overwinning in Kanne, een tweede plaats in Balen , vierde plaatsen in Zeebrugge en Retie, een zevende plaats in Viersel en een vijfentwintigste plaats in de internationale Ventouxman.

Toch heb ik als atleet nog steeds het gevoel dat ik niet het maximum uit mijn loopbaan haal. Vandaar dat ik deze winter de overstap maakte naar het Kempisch triatlon team (KTT) waar ik onder leiding van coaches Adam Lambrechts en Johan Smolders mijzelf verder als atleet wil ontplooien. Dit alles bij één van de beste triatlonteams van het land. De uitvalsbasis van KTT is het Kempische Viersel dus je kan wel stellen dat ik thuis ben aangekomen.

Ik kijk er naar uit om met een goede, gemotiveerde groep jonge atleten het seizoen aan te vatten ! Mijn programma staat nog niet helemaal vast maar ik kan alvast al wel stellen dat ik op zondag 08/03 zal openen in de zwemloop van Roosendaal.

De rest van het programma van 2020 wordt asap gecommuniceerd !

Helaas werd de maand mei 2019 er een om snel te vergeten voor mij. Ik gaf op in Veurne (onderkoeling) en Leuven (fysiek en mentaal leeg). Mijn enige hoopgevende prestatie kwam er op 29 mei wanneer ik voor het tweede jaar op rij de 12 km stratenloop kon winnen in eigen Wechelderzande. Toen in het daaropvolgende weekend in de triatlon van Oostende, waar ik vorig jaar nog derde werd, opnieuw opgaf zat ik echter met de handen in het haar. Was dit het nu waard ? Train ik hiervoor zo hard? Feit is dat ik diep in mijn ziel moest graven en me afvragen waarom ik deze sport zo graag doe.

Ik besloot me last minute in te schrijven voor de triatlon van Hamme, een week na Oostende. De conditie was zeker niet slecht wist ik. Waarom het dan niet wou lukken ? Ik was te gefocust op prestaties en onderschatte ook de prestatiedruk op school. In de week tussen Oostende en Hamme kwam ik echter terug tot rust. Ik besefte ook dat ik niet zonder deze mooie sport kan. En ik voelde me zeker nog niet afgeschreven! In het weekend zou ik wel eens wat laten zien..

De topfavorieten op zondag waren Koen Veramme, Nick Thijs, Pamphiel Pareyn en mijn ploegmaat Brecht Van Vooren. Stiekem zette ik mezelf echter ook in dit rijtje , al was ik op dat moment misschien wel de enige die dat geloofde.

Tot het startschot weerklonk. Als een komeet schoot ik weg , alle opgestapelde woede van de latste weken eruit zwemmend. Ik was zowaar mee met Pareyn, een van de beste zwemmers in het Belgische triatlon. Ook Van Vooren was nog mee maar de rest zwommen we na 1500 meter zwemmen op meer dan één minuut!

In de wissel verloor ik echter kostbare tijd. Pareyn was vetrokken voor een solo die de gehele fietsproef van 38 kilometer zou duren. Van Vooren en ik kwamen samen in de achtervolging. Ik was op de fiets nog niet sterk genoeg om Brecht veel te helpen. Desondanks reed Pareyn maar dertig seconden weg van ons. Ik begon te rekenen: “Thijs en Veramme zijn ver achter, Pareyn heeft wellicht veel energie in zijn solo gestoken, Van Vooren loopt niet beter dan ik,..” Kortom , ik dacht te kunnen winnen!

Helaas voor mij was ik nog net niet goed genoeg. In de afsluitende 10 kilometer lopen zat er bij mij niks meer op en ik moest me beperken tot tempolopen. Nick Thijs liep enorm hard en overvleugelde me nog vanuit de achtergrond. Gelukkig kon mijn ploegmaat Van Vooren hem nog net afhouden en zo de winst pakken van Thijs en Pareyn. Ik werd 4de.

Normaal zou ik ontgoocheld zijn met plek 4 in een race die ik had kunnen winnen. Maar nu ben ik er juist heel blij mee. Na een maand van opgave naar opgave te sukkelen liet ik vandaag zien nog heel wat in mijn mars te hebben. Vanaf nu kan het enkel beter gaan! Een vertrouwensboost die ik kon gebruiken in de aanloop naar mijn grote doel: Ironman Hamburg op 28 juli 2019.

Wanneer het einde van de maand april nadert dan weet je als triatleet dat het Belgisch kampioenschap ploegentriatlon er aan komt. De ploegentriatlon is een discipline binnen onze sport waarin je als ploeg gezamenlijk een sprinttriatlon volbrengt. Een beetje zoals een ploegentijdrit in het wielrennen dus. Een ploeg mag maximaal met zeven atleten starten en de tijd van de vijfde atleet telt. Het BK ging dit jaar door in Doornik, waar het de laatste jaren ook steeds werd gehouden. Voor onze ploeg 3PT-Solidpharma moesten volgende atleten de klus klaren:  Brecht Van Vooren, Jelle Clijsters, Joachim Wera, Soren Sanders, Jeroen Vandael, Gianni Nauwelaers en ikzelf.

Helaas kregen we te maken met erg fris en nat weer. Daarop besloot de organisatie het zwemmen in het zwembad te laten doorgaan. Hierdoor was het zwemmen echter gevoelig ingekort (van 750 meter naar iets meer dan 500 meter). Dit was niet meteen positief voor ons aangezien we allen sterk zwemmen.

Althans dat zou moeten want toen het onze beurt was om te starten bleek al snel dat het zwemmen te traag ging om een vuist te kunnen maken tegen de topteams. Er vielen ook teveel gaten tussen onze zwemmers. Eens op de fiets ging het nog steeds niet snel genoeg. Er was op voorhand afgesproken dat ik me als slechtste fietser in het team afzijdig zou houden en me gewoon zou laten meedrijven. Ik had echter een goede dag en wou mee kopbeurten doen maar mijn ploeggenoten hoorden me niet in de regenachtige omstandigheden.

Gelukkig moest mijn moment nog komen. De vijf kilometer lopen! Net als vorig jaar was ik tijdens het laatste onderdeel een van de sterkhouders. Ik had het echter moeilijker dan vorig jaar en was al blij dat ik het tempo nog kon volgen. Na het afhaken van Soren en Gianni waren we nog met zijn vijven dus het moest ook wel!

We klokten uiteindelijk de vijfde looptijd van alle ploegen (met een sneller tempo dan vorig jaar doen we de vierde looptijd konden lopen). In de einduitslag werden we echter nog net tiende. TDL won de het BK.
De conclusie is dezelfde als die van vorig jaar. We hebben een heel goede ploeg vol potentieel maar er wordt nog teveel tijd weggeven in het zwemmen en vooral op de fiets. Voor het fietsen kijk ik hiervoor ook in eigen boezem. Ik ben nu eenmaal technisch slecht op de fiets. Ik zal echt eens moete bekijken of ik dit aspect nog gevoelig kan verbeteren.
Desondanks ben ik zeker tevreden met onze top 10 plaats. Volgend jaar proberen we gewoon opnieuw te verbeteren!

De zwemloop van Breda is een wedstrijd waarnaar ik altijd graag terugkom. Ooit behaalde ik er mijn eerste resultaat(je) in het triatlonwereldje door als tweede de eindigen op de korte afstand in 2014. Ondertussen is dat al vijf jaar geleden, wat gaat de tijd toch snel..

Vandaag stond ik aan de start op de lange afstand. De opdracht luidde 1km zwemmen (in een 50m bad) gevolgd door 10 km lopen op een nieuw parcours. Vooraf dacht ik vooral de Nederlander Chris Steenbakker in de gaten te moeten houden.
De dag voordien had ik nog een verjaardagsfeestje dus veel zin en energie had ik niet. Ik besloot tijdens het zwemmen niet aan te dringen en Steenbakker gewoon te volgen om dan te kijken of ik hem in het lopen kon lossen.

In eerste instantie werkte dit plan perfect. Ik kwam comfortabel in de voeten van Steenbakker uit het water. In het lopen merkte ik ook dat ik de betere was. Na 2.5 km versnelde ik eventjes. Ik kon Steenbakker lossen en dacht op cruise control naar de overwinning te stomen..

In de tweede loopronde zag ik echter dat Steenbakker niet meer op de tweede plaats liep. Mijn landgenoot Ben De wolf liep nu tweede en had er duidelijk nog heel wat opzitten. Ik moest uiteindelijk toch nog serieus in mijn krachtenarsenaal tasten om zijn terugkeer te vermijden. Uiteindelijk hield ik slechts twintig seconden over maar ik kon de aankomst wel als winnaar bereiken!

Na afloop van de race werd ik samen met Elise Scheerens, winnares bij de vrouwen, geïnterviewd door 3athlon.nl. Het interview kan u onderdaan bekijken!

Op 7 april, mijn verjaardag en dit jaar ook de dag van de ronde van Vlaanderen, stond ik aan de start van de duatlon van het Waalse Verlaine. Ik doe best graag duatlons. Het is de ideale voorbereiding op het triatlonseizoen. De duatlon bestond uit 6km lopen, 22 km fietsen en 3km lopen.

Bij de start voelde ik me niet al te fris. In het eerste lopen in een duatlon heb ik trouwens altijd moeite met de snelle start. Vandaag was dit niet anders. Ik zal altijd een diesel blijven denk ik. De Waalse topper Antoine Didier daarentegen was van bij de start weg en zou heel de race vooraan blijven en na een lange solo bijgevolg ook winnen.

Ikzelf zat pas in zesde positie na het eerste lopen. Gelukkig was het fietsparcours op mijn maat. In Wallonië valt er namelijk altijd wel wat de klimmen. Echt klimmen deed het hier nooit, de fietsronde was eerder glooiend maar dat is voor mij nog altijd beter dan een volledig vlak parcours. In het fietsen had ik het goede gevoel te pakken en ik schoof op naar plek vier.

Het laatste lopen was met drie kilometer heel kort maar toch slaagde ik er nog in om iemand te remonteren. Zo kon ik als derde over de aankomst lopen na Didier en Francois Reding. Een resultaat waar ik zeker tevreden mee mag zijn !

Het is alweer even geleden dat ik een blogpost schreef. Momenteel heb ik het dan ook zeer druk met mijn opleiding tot leraar. Anderzijds viel er ook niet veel te melden. Tot dusver werkte ik slechts drie wedstrijden af in 2019. De halve marathon in Cadzand werd een teleurstelling met slechts een 29ste plaats na 21 km lang vechten tegen de benen die niet mee wilden. Een week later trok ik nog naar Vaals voor een trailrun van 30km. Daar was er beterschap met een 6de plaats en een loopgevoel dat terug ergens op leek. Mijn volgende wedstrijd stond gepland op 23 februari: de zwemloop Kapelle. 

ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik met veel vertrouwen naar Kapelle afreisde. Het lopen wil nog steeds niet helemaal vlotten al zijn de rotbenen van Cadzand wel verleden tijd. Dan had ik meer vertrouwen in het zwemmen. Dat bleek ook tijdens de wedstrijd. Waar ik vorig jaar Arno Lambrecht nog moest laten gaan kon ik nu meezwemmen in zijn voeten. Achter ons waren ook Dario Verdonck en Ruben Marynissen nog mee. Na 12 minuten zwemmen klommen we met 4 vlak achter elkaar het zwembad uit. Het was duidelijk dat wij zouden strijden voor winst want onze voorsprong na het zwemmen was groot op de rest van het deelnemersveld.

Ik had een vlotte wissel en kwam zo als eerste het loopparcours op. Ik besloot stevig tempo te lopen maar niet vol te gaan omdat ik vreesde op een counter te lopen. Vooral van Arno Lambrecht had ik schrik, hij heeft een sterke progressie gemaakt in de winter. Lambrecht had echter zijn dagje niet en bijgevolg was het tot mijn verbazing enkel Marynissen die mijn tempo probeerde te volgen. Na een kilometer moest hij echter passen en zo stond ik er alleen voor.

Bijgevolg had ik geen keuze meer , ik moest doorgaan. Nog steeds liep ik op reserve omdat ik toch nog een terugkeer vreesde van Lambrecht. Die kwam er uiteindelijk niet. Ik kon zelfs mijn voorsprong elke ronde vergroten. Zo won ik tot mijn eigen verbazing op en drafje de wedstrijd. Dario Verdonck, een nieuwe naam die de overstap maakt vanuit de zwemsport, liep nog voorbij Marynissen en werd 2de op 2minuten! Ruben Marynissen werd derde en Arno Lambrecht 4de.

Uiteraard ben ik blij met deze vroege winst maar zwemlopen blijven voorbereiding. Al doet de manier waarop ik won wel het beste verhopen !

Mijn volgende wedstrijd is normaal de Veloopzwem De Haan op 23 maart. Maar wie mij kent weet dat ik nu de smaak te pakken heb en al volop aan het zoeken ben naar een loopwedstrijd om toch nog aan competitie te komen in de volgende maand!

Het was geleden van september dat ik nog eens enige vorm van competitie heb ondervonden. Het plan was ook om daar in 2018 geen verandering meer in te brengen. Ik kon het echter niet langer aan om nog te wachten. En zo stond ik aan de start van de geitencorrida te Wilrijk met ploegmaten Gianni, Pieter, Marie en Julie!

Ik had er wel zin in maar was niet zeker van mijn conditie na enkel basistrainingen te hebben afgewerkt. Ik koos samen met Julie voor de 4.5 km afstand terwijl de anderen voor 7.5 km opteerden. Mijn grootste concurrent op de 4.5km bleek Kevin Kennis te zijn , een loper die ik wel vaker tegenkom in het stratenlopencircuit. Bij het startschot vlamde hij meteen weg. Ik hield me enkele tientallen meters verder op in een groepje met enkele 7.5km lopers. Mijn eerste km ging in 3min13 en ik voelde dat er "dash" op de benen zat. Ik kon versnellen en liep zo het gat dicht op Kennis. Het ging tussen ons twee voor de overwinning. In de laatste km had hij echter een tweede versnelling. Ik ging erg diep om ze te beantwoorden maar helaas kwam ik er net niet aan. Aan de aankomst eindigde ik op 2 seconden.

Toch ben ik heel tevreden na deze loopwedstrijd! Na 4.5 km bleek ik 3.17 per kilometer gemiddeld te hebben gelopen! Een snelheid die ik nog maar zelden heb gehaald en dat in december, ik ben dus heel gemotiveerd om 2019 aan te vatten!

Beste supporters, het is ondertussen van afgelopen zomer geleden dat ik nog eens een blogbericht postte. Dit was niet de bedoeling maar door allerhande omstandigheden ben ik niet meer aan schrijven toe gekomen. Na mijn laatste verslag (over mijn 5de plaats in Kinrooi) kon ik nog wel het mooiste resultaat van mijn seizoen 2018 behalen, een tweede plaats in de kwarttriatlon van Berlare! Hierna verschoof de focus echter vrij snel naar het hervatten van mijn opleiding tot leraar.  Een keuze waar ik op moment van dit schrijven nog geen seconde spijt van heb gehad.

Toch had ik nog één doel in 2018, sterk presteren op de Challenge Mallorca in oktober. Helaas kwam ik begin oktober zwaar ten val op training met de fiets. Het verdict was niet mals: kneuzingen, diepe vleeswonden en bovenal gescheurde schouderligamenten. Zo werd het vervroegde verplichte rust voor mij.

Na enkele weken kinesist kon ik de training hervatten, mijn herstel verliep voorspoedig! De eerste weken van november modderde ik maar wat aan. Ondertussen zijn de grote lijnen voor 2019 echter uitgezet. Het grote nieuws hierbij is dat ik nog een keer de uitdaging van een volledige Ironman ga aangaan. Dit te Ironman Hamburg 2019!

Met dit nieuwe doel in het vooruitzicht kwam de motivatie langzaam terug en december ben ik opnieuw begonnen met een verbetenheid die ik al een paar jaar niet meer heb gevoeld. Het gegeven dat ook privé alles voorlopig naar wens verloopt zal hier ook niet vreemd aan zijn.

Ik ben klaar om in 2019 een mooi tweede jaar voor het 3pt-Solidpharmateam te draaien!

Na mijn uitstekende prestatie op de halve triatlon van Couvin voelde ik dat ik naar mijn allerbeste vorm aan het toegroeien was. Net op tijd want mijn favoriete Vlaamse wedstrijd van het seizoen kwam er snel aan: de Hageland powertriatlon van Aaarschot op 15/07. Op deze race wou ik een eerste keer echt pieken. Helaas werd ik in de week voor Aarschot ziek, écht ziek. Ik ga niet in detail treden maar de substanties die mijn lichaam verlieten waren vrij smerig te noemen. Een volledige week trainde ik niet en at ik ook heel weinig. Mijn conditie smolt als sneeuw voor de zon en met pijn in het hart moest ik forfait geven voor Aarschot.

Dit betekende dat ik mijn seizoensplanning een beetje opnieuw moest indelen. De dag van Aarschot was ik reeds terug aan het trainen maar de ziekteweek had meer invloed gehad dan ik dacht. Toch had ik me voorbereid op een wederoptreden in Kapelle op Den Bos (21/07/18). Ik had beter moeten weten. De wedstrijdscherpte was er nog niet en nadat ik op het fietsen door zowat iedereen werd voorbijgereden stapte ik zwaar ontgoocheld uit de race.

Een week later de start halen in de kwarttriatlon van Kinrooi moest wel lukken. Met opnieuw een extra weekje training in de benen begin ik me nu ongeveer terug de oude te voelen. De conditie die ik te pakken had tijdens en na Couvin is echter nog een trapje hoger. Uiteraard was mijn vertrouwen niet super na mijn opgave vorige week. Aangekomen te Kinrooi bleken de omstandigheden ook niet echt in mijn voordeel: veel draaien en keren tijdens het fietsen, veel wind en offroad lopen op een parcours waar ik vanwege de ondergrond (keien, zand, finse piste) mijn snelheid niet kwijt kon.

Gelukkig stond er een hele delegatie van mijn Solidpharma teamgenoten aan de start wat altijd voor motivatie zorgt! Sören Sanders, Wouter Simons, Jelle Clijsters, Katrien Maes en ikzelf gingen de eer van ons team hooghouden op de kwarttriatlon ! (eerder op de dag was Solidpharma collega Pieter Luykx ook al 4de geworden op de sprinttriatlon te Kinrooi)

Tijdens het zwemmen was het vechten tegen de golfslag en veel wier in het water. Als 7de kwam ik aan wal met ploegmaat Sören bij me. Jelle zat een beetje voor ons en Wouter kwam 2min na ons uit het water. Tijdens het fietsen viel ik alleen met Sören, onze teamcaptain is echter een goede fietser en ik was blij dat ik hem in deze non drafting race (op de reglementaire 10meter) als mikpunt had. Ik voelde me best goed en reed eigenlijk sterk op een parcours dat het mijne niet is. Nog steeds als nummer 6&7 kwamen we de wissel binnen om aan de 10km lopen te beginnen.

Tijdens het lopen voelde ik nog steeds de naweeën van mijn ziekteperiode maar het gevoel was al massa's beter dan de week ervoor in Kapelle. Ik liet Sören ter plaatste en ging op zoek naar nummer 5 Maarten Christis die even verderop liep. Het duurde even voor ik hem kon inhalen en toen dat gebeurde zag ik ineens Jelle naast de kant staan. Jelle was na het fietsen in strijd voor het podium maar kreeg last van de ademhaling in de warmte van de loopproef. Helaas moest hij de strijd staken. Zo bevond ik me opeens op plaats 4!

Ik hoopte deze plaats vast te houden. De eerste drie heren waren sowieso te ver vooruit (Prof Martijn Dekker won de race, voor Kasper Lagae en Jeroen Vandael). In de laatste loopronde kwam er echter nog iemand als een renpaard uit de achtergrond opzetten: mijn ploegmaat Wouter Simons die ongelooflijk sterk loopt. Wouter zette veruit de snelste looptijd van de dag neer en nam me nog te grazen voor plek 4.

Zo werd ik dus finaal 5de , een prachtig resultaat nadat ik afgelopen weken toch wel problemen had om terug op niveau te geraken. Martijn Dekker was als PRO atleet uiteraard niet te verslaan maar achteraf bekeken is het podium niet zo gek ver weg.. Al ben ik oprecht blij deze keer met wat ik heb. Op een parcours dat me misschien wel het minste ligt van allemaal zette ik een van mijn beste races van 2018 neer. Een mooie prestatie om op verder te bouwen met als doel die topconditie dit seizoen toch nog te pakken te krijgen!