In deze blogpost maak ik een korte samenvatting van mijn laatste week. Achter de schermen heb ik namelijk zeer veel fiets-en loopwerk verricht deze week. Dit in onze prachtige Belgische Ardennen. Van 10 tot 16 maart ben ik namelijk gaan trainen in Resteigne, waar ik een buitenverblijf bezit. Waar is dat, hoor ik u al denken. Wel de namen van de naburige plaatsen zoals Rochefort (trappist), Han S/Lesse (grottencomplex) en Saint Hubert (stad van de jacht) zullen u al bekender in de oren klinken. In ieder geval ik kom hier al jaren om te fietsen (en te lopen) en het is mijn favoriete trainingslocatie vanwege de rustige wegen , de prachtige natuur en de mooie beklimmingen. De trainingsroutes kan je ook zeer gevarieerd maken. Rij je richting provincie Namen dan zullen de heuvels nergens hoger worden dan 250 meter. Als je echter dieper de provincie Luxemburg intrekt dan heb je al snel 'halve bergen' van 500-600 meter onder je wielen. Ook de grens met de Franse Ardennen is vlakbij.

In deze prachtige setting liep ik op mijn eerste trainingsdag (zaterdag 10/03) naar mijn tweede overwinning van 2018. In Lavacherie (een dorpje nabij Saint Hubert) won ik de lokale stratenloop (behorend tot de Challenge des Ardennes) met overtuiging. In de voormiddag had ik er toen al een fietsrit van een kleine 110km opzitten. De dagen erna lag de focus op prachtige duurritten en loopjes, in deze omgeving ga ik elke dag met plezier trainen! Zelfs met regen, al was het weer de hele week beter dan in Vlaanderen. Zo heb ik bijna elke dag droog kunnen trainen!

Na afloop van deze stage zou ik op zaterdag 17/03 de zwemloop van Kapelle meepikken als trainingswedstrijdje, zo gezegd zo gedaan. In ijzige omstandigheden liep ik echter verkeerd op het veldloopachtige loopparcours. Een pijl die het parcours moest aanduiden was iets te verdoken opgehangen. Een stevige blaam voor de organisatie ook al omdat ik niet de enige atleet was die verkeerd liep. Jammer want ik had graag gewonnen! Winnaar Arno Lambrecht liep wel juist en dat is uiteraard zijn verdienste, ik wens hem dan ook een welgemeende proficiat!

Ikzelf tel alvast af naar de echte start van het triatlonseizoen in mei. De honger is groot, zeer groot zelfs. Hopelijk kan ik dan zonder parcoursvergissingen mijn progressie laten zien !

Op zaterdag 24 februari stond voor mij de zwemloop van Bergen op Zoom op het programma. Deze wedstrijd bestaande uit 1km zwemmen in zwembad 'De schelp' gevolgd door 10km lopen langs de Oosterschelde zag ik vooraf als een eerste echte test. Vooral omdat de concurrentie niet mals zou zijn met mijn twee goede vrienden en ex ploegmaats Niels Horsten en Jesse Lormans ook aan de start. Op de wedstrijddag bleken beide heren echter ziek te zijn. Jammer want ik had me voorbereid op een stevige strijd.

De wedstrijd veranderde dus wel wat voor mij. Mijn grootste concurrent bleek nu Arno Lambrecht te zijn, een man die net als ik uit het zwemmen komt. Hij nam de 1km zwemmen dan ook voor zijn rekening. Ik kon soepel in zijn voeten volgen en maakte me op voor een strijd in het lopen. Maar waar ik na een mooie 12.07 het water verliet had Lambrecht zich echter misteld en zwom zo 50 meter teveel. Opeens lag ik alleen aan de leiding. Gelukkig had ik ook de goede loopbenen gevonden en vond ik meteen het juiste ritme. Lambrecht kwam niet meer terug en de overige concurrenten waren al te ver teruggeslagen. Zo kon ik mijn eerste overwinning van 2018 behalen! Tot mijn verbazing liep ik tevens een pr op de 10 km met 34.40, en dit zonder voluit te moeten gaan! Het laat mij het beste verhopen voor de rest van het seizoen!

Lambrecht werd uiteindelijk tweede op ruim 2 minuten en was zo ridderlijk om toe te geven dat zelfs indien hij juist had gezwommen ik te snel liep voor hem. Toch verdient hij een pluim want ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om als zwemmer te 'leren' lopen. De Nederlander Sander de Bart werd op ruim 3 minuten derde.

Nog een leuk feit: ik kon mijn nieuwe team Solidpharma een eerste winst van 2018 schenken met deze prestatie. Bedankt team voor het vertrouwen!

Traditioneel smuk ik mijn voorseizoen wat op met enkele stratenlopen. Dit zijn altijd leuke wedstrijdjes en zelfs in de zomer durf ik zo een loopuitstapje te maken. Ik denk er zelfs aan om een atletieklicentie te nemen om op de piste te kunnen racen omdat ik loopwedstrijden zo leuk vind, maar dit terzijde.

Gisteren, zaterdag 17/02/2018 stond ik namelijk aan de start van de eerste editie van de 'Chiro Viersel loop' , een organisatie door de chiro van Viersel uiteraard. Had ik vooraf wat schrik dat de organisatie de wensen zou overlaten dan bleek dit onterecht. De eerste editie van deze loop was zeer goed georganiseerd met een heel mooi parcours langs het jaagpad. De ronde was 5km lang en je kon één (5km), twee (10km) of drie (15km) rondjes lopen. Ik koos voor de 5km wedstrijd. Viersel is natuurlijk de thuisbasis van KTT en twee van hun toppers, Yorben Verboven en Tom Suetens , stonden dan ook mee aan de start. Met deze twee heren erbij was de start furieus. Steeds opnieuw heb ik moeite met deze snelle start. Suetens en Verboven openden na 1 kilometer in 3.00 en waren met twee weg. Hierna liet Suetens zich uitzakken en liep tempo verder (na de aankomst vernam ik dat dit hun plan was, Suetens liep de 10km op tempo maar zou eerst Verboven lanceren ). Ondertussen liep ik halverwege een tweede groep mijn eerste kilometer in 3.16.

Na die eerste kilometer komt mijn sterke punt gelukkig altijd bovendrijven, waar anderen verzwakken houd ik mijn tempo vol! Zo liep ik mijn volgende kilometers allemaal constant tempo. Mijn traagste kilometer was 3.23. Dit zorgde ervoor dat ik alle andere achtervolgers kon lossen en onbedreigd naar een tweede plaats kon lopen in 16min18sec! Yorben was helaas al te ver voorop en won eveneens onbedreigd.

Toch ben ik zeer tevreden na dit loopje! Zonder pistetraining slaag ik er alvast in een stevig tempo te lopen. Volgende week herneem ik (als alles volgens plan verloopt) deze sessies op de piste. Normaal zullen deze trainingen me enkel sneller maken. Ik kijk alvast uit naar de volgende races te beginnen met de zwemloop van Bergen op Zoom volgende week zaterdag 24/02/2018!

Beste triatlonsupporters

In dit relaas geen wedstrijdverslag over hoe ik een nieuwe ereplaats uit de brand sleep. Want zoals in mijn vorige post reeds aangehaald staat er even geen competitie op het programma voor mij. Deze wedstrijdloze weekends geven me de tijd om enerzijds met stevig trainingswerk mijn ‘comeback’ (voor zover je dit zo mag noemen) voor te bereiden en anderzijds om me bezig te houden met andere zaken op zowel sportief als extrasportief vlak.

Een van mijn interesses buiten de sport betreft lezen en schrijven zoals mijn naaste omgeving al langer weet. In deze post doe ik dan ook een (bescheiden) poging om mijn passie voor sport en mijn interesse voor schrijven te combineren.

Graag zou ik mijn mening over het triatlonlandschap en de bijhorende media aandacht ventileren. Nu besef ik dat zoiets riskant kan zijn. Het is sowieso gevaarlijk om anno 2018 expliciet je mening in het openbaar te verkondigen. Iets wat ik dan ook zo min mogelijk doe. Een goed politicus zou ik dus niet zijn (of juist wel?). Daarnaast ben ik ook geen journalist, geen topatleet en geen ‘kenner’ , wat doet mijn mening er dan toe? En toch wil ik het proberen want ik beschik wel over een groot hart voor de sport.

Ik werd op het idee gebracht toen ik vorige week op het werk met een collega aan te praat raakte over gezond leven. Toen ik vertelde dat ik rond de vijftien uur per week sport vroeg de collega in kwestie uiteraard welke sport ik dan wel beoefende. Uiteraard werd mijn antwoord ‘ik doe triatlons in mijn vrije tijd’ onthaald met een verbaasde blik gevolgd door de vraag ‘wat is dat?’. Nu zijn mijn collega’s niet meteen het toonbeeld van sportiviteit maar dan nog. Mijn collega ondernam nog een schuchtere poging teneinde de drie sporten in hun juiste volgorde op te noemen maar zelfs in die opdracht faalde hij jammerlijk.

Het is eigenlijk triest. Wij beoefenen de zwaarste uithoudingssport ter wereld, een sport die immens veel van een lichaam vraagt. Uren trainingsarbeid worden geleverd elke week opnieuw en toch slagen mensen er niet in om de sport te herkennen. Want mijn collega is zeker geen alleenstaand geval, ik heb al meermaals moeten uitleggen welke sport ik nu eigenlijk beoefen. Nog een voorbeeld: Toen mijn moeder afgelopen jaar vertelde op haar werk dat ik een Ironman triatlon ging afwerken vroeg men haar meteen of we dan naar Hawaï gingen reizen. Toen ze aan haar collega’s vertelde dat er over heel de wereld Ironman wedstrijden worden gehouden kwamen ze uit de lucht gevallen. Dit voorbeeld heb ik even aangehaald om te duiden op de harde realiteit. Indien men al weet wat triatlon precies inhoudt dan is Hawaï meestal de enige wedstrijd die men kent. De enige Belgische triatleten die bij het grote publiek min of meer bekendheid genieten zijn niet voor niets voormalige winnaars op Hawaï: Luc Van Lierde en Frederik Van Lierde (meestal gevolgd door de vraag of ze familie van elkaar zijn, zucht..)
 
Maar eigenlijk kan je het de neutrale sportliefhebber of leek niet kwalijk nemen dat triatlon niet aanspreekt. Je kan door het bos de bomen niet meer zien. Al die nieuwe formats in de sport waarom is dat nodig? Voor de spanning? Voor de tv uitzending? Kom nou, de sport komt zelfs niet op tv. Tegenwoordig heb je ploegentriatlon, supersprint, sprint, kwart, derde, halve , hele en aflossing (al dan niet mixed) waar dan nog eens onderscheid wordt gemaakt tussen drafting en non drafting. Sommige wedstrijden vinden het zelfs nodig om nog meer te goochelen met afstanden. Vind u dit al moeilijk genoeg om een touw aan vast te knopen dan zijn er nog allemaal verschillende organisaties die elk hun eigen kampioenschappen hebben. Zo kan je wereldkampioen worden op de hele van Ironman, de hele van Challenge en de lange afstand van de ITU zelf om maar een voorbeeld te noemen. Wie raakt daar nog wijs uit? En dan heb ik het nog enkel over triatlon en niet over aanverwante sporten zoals duatlon, aquatlon, cross triatlon, cross duatlon, wintertriatlon, run & bike,..

Wat ik wil zeggen is dat men dringend hierin moet knippen en afstanden en formats opnieuw standaardiseren: Sprint, kwart, halve, hele en that’s it, punt. Neem nu het wielrennen, die sport heeft één wereldkampioen voor elke discipline. Als je het hebt over de wereldkampioen op de weg, tijdrijden, cross, MTB etc.. weet men meteen over wie het gaat. Een overzichtelijk gegeven waar triatlon mijlenver vanaf staat. Is het toeval dat de media aandacht beter was in de jaren 90 en begin jaren 2000 toen er nog geen overkill aan formats bestond. Toen kwam het superprestige circuit zelfs live op tv!

Om nog even door te gaan op de vergelijking met het wielrennen, deze sport draait om commerciële teams. Een fenomeen dat in triatlon al een aantal maal schoorvoetend zijn intrede deed of doet. Nochtans is een commercieel team een grote hulp voor atleten met professionele ambities. Gelukkig hebben we in ons land het Itzu team en het BMC team die talentvolle atleten de kans op een profcarrière bieden. Er zijn ook veel amateurteams die hun atleten zo goed mogelijk begeleiden, zoals mijn eigen Solidpharma team.  Maar een model zoals in het wielrennen met al die professionele teams? Onmogelijk. Nu ja wie gaat er ook een profteam sponsoren als je er niet de nodige return voor kan krijgen. Dus zijn  er veel profatleten die terugvallen op privé sponsors of een topsportcontract hebben bij defensie. Maar niet iedereen heeft dat geluk en zo zijn er volgens mijn bescheiden mening al veel talenten verloren gegaan die wel profwaardig zijn. Atleten die , moesten ze eenzelfde niveau halen als wielrenner of voetballer dan als triatleet , al lang prof waren. (voor alle duidelijkheid voor men denkt dat ik een gefrustreerde atleet ben, ik heb het hier NIET over mezelf. Mensen trekken nogal snel (de verkeerde) conclusies).  
  
Gaat er iets veranderen? Helaas niet. Van mij , een kleine garnaal uit het Kempische Wechelderzande zal het niet komen. En van de mensen die Challenge en Ironman in handen hebben al zeker niet. We zullen ons nog lang kunnen blijven ergeren dat de grote Belgische triatlons en zelfs grote internationale wedstrijden (op Hawaï na) slechts regionaal nieuws blijven. Kenneth Vandendriesche, een topatleet en één van de grootste triatlontalenten van ons land werd vandaag 2de in de halve Ironman van Zuid Afrika. Dit is een topprestatie in een internationaal deelnemersveld en verdient minstens een vermelding in sportweekend maar waar kiest men voor? Twintig minuten gepalaver over een stel overbetaalde, decadente voetballers. Alsook een reportage over een sport die slechts door Vlamingen en een paar verdwaalde Nederlanders op topniveau wordt beoefend. En waar die ene Nederlander dan nog eens 90 percent van de wedstrijden wint. Maar die wel elke week uitgebreid op tv komt.

Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog graag stellen dat geld of roem eigenlijk nooit je drijfveer mag zijn om te sporten. Plezier hebben, vrienden maken en jezelf als mens ontplooien zijn veel belangrijker als je aan sport doet ,en dat beste mensen is wat ik al jaren doe! ( Al is een  beetje erkenning voor je prestaties altijd leuk en welgekomen). In ieder geval mijn volgende post betreft opnieuw een wedstrijdverslag wees daar maar gerust in, tot dan!  
  

Beste volgers, supporters, vrienden, het is een hele tijd geleden dat ik nog eens de moeite heb genomen om een verslagje over mijn sportieve avonturen te schrijven. Er is de laatste maanden dan ook heel wat veranderd.

Om te beginnen keer ik nog even terug naar 1 oktober 2017, de dag waarop ik de Ironman Barcelona zou finishen. Dit avontuur heeft u reeds voldoende kunnen volgen op sociale media en ik moet zeggen ik ben zelf verbaasd over het aantal positieve reacties dat ik heb gekregen over mijn prestatie enerzijds en het verhaal en de motivatie die er rond hangt anderzijds. Voor wie het in Keulen hoort donderen hier kan u mijn originele Facebookpost herlezen. Puur sportief gezien was mijn eerste Ironman echter een ontgoocheling. Ik startte te snel op de fiets, wat ik uiteindelijk bekocht na 17km in de marathon. Mijn eindtijd van 10u27min is dan ook ver beneden mijn niveau.

Na Barcelona was het dus tijd om me te bezinnen. Ook al omdat op extrasportief vlak voor mij een heleboel veranderde. Op 5 oktober startte ik met werken nadat ik op school nog maar eens met mijn hoofd tegen de muur was gelopen. School is voor mij nooit echt een succesverhaal geweest, toch laat ik de deur nog steeds op een kier voor een terugkeer naar de schoolbanken teneinde mijn bachelordiploma alsnog te halen.

In ieder geval heeft deze verandering effect op mijn trainingsuren. Tijdens de week kan ik enkel nog heel vroeg in de ochtend of laat op de avond trainen. En aangezien ik niet gemaakt ben om reeds om 5u uit mijn bed te komen.. Vandaar dat ik de lange afstand even 'on hold' zet. Het doel voor 2018 is om te schitteren op de korte afstand en dit bij een nieuwe club met een professionele omkadering: 'triteam Solidpharma'. Teamcaptain Soren Sanders contacteerde me aan het einde van de transferperiode om het laatste plaatsje in het T3 team in te vullen. Ik moest niet lang nadenken. Ik was meteen gewonnen voor de visie van het team en ik ben blij om het beste van mezelf te kunnen geven in zo'n superteam!

Ondertussen liep ik tijdens de nieuwjaarsrun te Antwerpen al mijn eerste wedstrijd voor mijn nieuwe team wat me meteen een tweede plaats opleverde, 10 seconden achter de onverslijtbare veteraan Chris Wouters. Een mooi debuut! Helaas sukkelde ik deze maand al meer met mijn gezondheid dan me lief is en zullen er de eerste weken geen wedstrijden meer op het programma staan. Ik zie dit echter als een tijdelijke setback, dankzij die Ironman is mijn basis namelijk ontzettend breed en zal ik snel genoeg terug op niveau zijn!

Tot slot nog een woordje van dank aan Trille, de club die ik verlaat. Ik heb hier hele mooie momenten meegemaakt op stage en op wedstrijden met zeer toffe mensen. Als ik echter mijzelf naar een hoger niveau wil stuwen moest ik de club wel verlaten. Toch zal de club, omwille van het feit dat ze gevestigd is in mijn eigen dorp , altijd speciaal blijven voor mij!

Op de laatste dinsdag van augustus word de kermis van Morkhoven traditioneel afgesloten met een stratenloop. Deze wedstrijd kan elk jaar op een mooi deelnemersveld rekenen en aangezien Morkhoven slechts een halfuurtje rijden is stond ik er dit jaar ook aan de start voor de wedstrijd over 6km.

Zoals gewoonlijk op ‘gewone’ stratenlopen vertrokken alle afstanden (er was ook nog een 3 en een 9 kilometer) samen. En opnieuw zoals gewoonlijk was ik bij het startschot niet mee met de kop van de wedstrijd. Ik laat me daar echter nooit door van de wijs brengen. Iedereen valt uiteindelijk op zijn plek en ik weet van mezelf dat ik eerst even onder stoom moet komen. Zo geschiedde ook, na een kilometer op mijn eentje achter de kopgroep aan gelopen te hebben kon ik bij kilometer anderhalf aansluiten. In dit kopgroepje zaten ook mijn twee belangrijkste concurrenten voor vandaag namelijk Andy De Rooy (die derde werd op de 6km in Wortel, die ik won) en Chris Wouters (die al jaren een vaste waarde is in het stratenlopencircuit).

In Wortel kon ik nog afwachten in de voeten van De Rooy maar ik besloot nu om er meteen vol voor te gaan omdat ik met Wouters een concurrent had die ik nog nooit kon verslaan en ik dus zeer gevaarlijk achtte voor de overwinning. Daarom plaatste ik reeds na 2 kilometer een versnelling en samen met een loper van de 9 kilometer trok ik er op uit. Geen van mijn beide rechtstreekse concurrenten kon deze versnelling beantwoorden. Ik durfde echter niet achteruit kijken omdat ik steeds een terugkeer vreesde. Pas in de laatste kilometer was ik zeker van de winst. Ik won uiteindelijk deze 6 kilometer met bijna een minuut voorsprong. Dit had ik niet verwacht en het is een bevestiging van wat ik ook al in Wortel voelde, mijn loopniveau is in orde!

Het winnen van twee stratenlopen in een week tijd stemt me dan ook zeer tevreden. Het is alleen jammer dat mijn overduidelijke (hoog)vorm er in een triatlon niet uitkomt. Ik bedoel , Viersel was zo slecht (88ste!!) dat ik er zelfs geen verslag over geschreven heb. En als ik besluit om geen verslag te schrijven.. In ieder geval met de conditie is niets mis, er moeten andere oorzaken zijn van mijn matige triatlonprestaties dit jaar. Gelukkig is het seizoen nog steeds niet gedaan , en u kent allen het spreekwoord ‘zolang er leven is, is er hoop!’.

Vrijdagavond 25 augustus besloot ik in laatste instantie deel te nemen aan de landlopersjogging in Wortel. Een loopwedstrijdje dicht bij huis leek me nog wel eens leuk. Er stonden maar liefst 4 wedstrijden op het programma: 3km, 6km, 9km en 10 miles. Aangezien ik de volgende dag zou deelnemen aan de sprintriatlon van Viersel koos ik voor de 6 kilometer wedstrijd.

Bij de start stond ik keurig op de eerste rij met alle andere lopers van de 6km, 9km en 10 miles (de 3km startte apart). Vlak na het startschot liet ik me echter wegdrummen naar een plek buiten de top 10. Echter geen paniek bij mij want ik had die namiddag al 60km gefietst en startte dus bewust trager. Ik wist ook zeker dat enkele lopers voor mij zichzelf zwaar zouden overschatten in kilometer 1. En zo geschiedde ook. Al na een kleine kilometer kwam ik bij de kopgroep aansluiten. Onderweg had ik al tal van lopers opgeraapt die na nog geen kilometer lopen al helemaal kapot waren, zware ademhaling, stijl die het laat afweten, holle ogen,.. Waarom doe je dat dan toch vraag ik me steeds af ? Inspanningen doseren ,het is een kunst..
 
Ondertussen bleef ik na de splitsing (waar de 6km zich afsplitste van de 9km en de 10miles) samen met Andy De Rooy over op kop van onze wedstrijd. Het parcours slingerde zich vervolgens het bos in met enkele lastige zandstroken op het menu. Offroad lopen is nu niet meteen mijn specialiteit en dus zette ik mij gewoon rustig in de voeten van De Rooy. Aan het einde van de onverharde stroken kwam Stijn Jacobs nog terug aansluiten vanuit de achtergrond.

Ik had echter nog heel veel overschot en vlak voor we terug de verharde weg opliepen plaatste ik een versnelling waarbij mij twee kompanen meteen moesten passen. Het was nog 1.5km tot de meet maar op dat moment was ik zeker van winst. Zo kon ik deze loopwedstrijd winnen zonder het maximum te moeten geven, een heerlijk gevoel als loper!
​
Op het podium ben ik echter nooit geraakt want aan de aankomst kreeg ik te horen dat we nog 2uur (!) moesten wachten op het podium. Ik vond dit erover, op vrijdagavond hebben de mensen ook nog andere dingen te doen. Veel van mijn collega lopers dachten net hetzelfde en vertrokken samen met mij dan maar richting huis. Maar de winst , die pakken ze me toch niet meer af! 

Het wordt tijd dat ik nog eens in de pen kruip om jullie van mijn triatlonavonturen op de hoogte te houden. Helaas is het niet altijd rozengeur en maneschijn in een sportloopbaan. Laten we echter beginnen met een kort verslagje van mijn laatste competitie:
​
Op zaterdag 5 augustus deed ik de trio triatlon van Rijkevorsel mee als onderdeel van ‘team Speedy’ , het team van mijn goede kameraad Bram Van Bogaert. Bram nam het zwemmen voor zijn rekening. Aangezien Bram jarenlang ervaring heeft in competitiezwemmen waarin hij ook al mooie dingen heeft laten zien verwachtten we niets minder dan de kopstart van hem. Zo geschiedde ook, hij kwam met kleine voorsprong als eerste uit het water waarna hij het figuurlijke stokje doorgaf aan Senne, onze fietser.

Senne deed zijn best op het snelle fietsparcours maar in tegenstelling tot Bram en ik heeft hij geen ervaring met competitiesport. Als er dan enkele echte wielrenners achter je komen weet je dat het moeilijk wordt. Toch reed hij nog keurig 8ste toen hij mij op pad stuurde voor mijn 4 kilometer lopen.

Mijn looponderdeel ging best goed in de gegeven omstandigheden. Ik voel me namelijk al twee weken minder op training en had ook wat last van pijnlijke spieren en gewrichten. De komende nacht zou me duidelijk worden waarom. Maar nu deed ik nog goed mijn best voor ons team, ik kon nog twee atleten oprapen en zo werden we 6de trio. Mijn looptijd was 14.06 ofwel 3.25/km. Absoluut een leuke ervaring zo’n triatlon in team!

Op zondag 6 augustus had ik dan aan de start moeten staan van het BK halve triatlon Eupen. Maar u raadt het al , de start heb ik niet gehaald. Tijdens de nacht van zaterdag op zondag werk ik helaas ziek, iets wat achteraf bekeken al even in mijn lichaam zat. En zo is 2017 stilaan een jaar aan het worden om heel snel te vergeten. Een korte bloemlezing van de laatste wedstrijden:

• Powertriatlon Aarschot: zeer goede race tot ik parkeerde in het lopen, top 10 helemaal uit handen gegeven.
• Kapelle Op Den Bos: halve fietsproef op leegloper, benen opgeblazen gevolgd door opgave.
• BK Eupen: start niet gehaald wegens ziekte.

 
 
 
 
Uiteraard had ik het liever anders gezien. Elke sporter maakt echter zo’n jaar ooit wel eens mee. Er is niets aan te doen en ik kijk liever vooruit. Er restten me nog twee triatlons dit jaar ,La Roche en Ironman Barcelona. Een goede prestatie in deze wedstrijden doet me deze ellende misschien wel vergeten. Wat me dan weer wel stoort is het feit hoe hard mensen kunnen zijn als het op ‘niet presteren door omstandigheden’ aankomt. Het is verbazingwekkend hoe snel sommige mensen een sporter afschrijven als het even niet vlot zoals het moet. Ik vind dat kortzichtig en getuigen van weinig respect. Druk maak ik mij daar echter niet meer in. Het blijft immers ook maar triatlon, rijk zal ik daar nooit van worden. Er wachtten me deze maand nog enkele belangrijke herexamens en het is ook belangrijk dat ik daar nu op focus. Dus beste mensen, verwacht geen nieuw verslag meer van met tot en met de La Roche triatlon, hopelijk dan met beter nieuws!  

​

Na mijn debuut op de halve triatlon een kleine maand geleden werd de Hageland Powertriatlon de volgende wedstrijd in mijn voorbereiding richting Ironman Barcelona. Deze keer geen halve triatlon maar een race over de minder gangbare 1/3de afstand: 2km zwemmen , 60km fietsen, 15km lopen. De inspanning zou er echter niet minder om zijn want de powertriatlon is berucht omwille van het zware fiets- en loopparcours over de heuvels in en rond Aarschot. De lengte en hoogte van de beklimmingen mag dan minder zijn dan in de Ardennen maar de stijgingspercentages lopen toch wel hoog op.

Maar eerst kwam uiteraard het zwemonderdeel. Dit ging door in het meer van Rotselaar. Bij de start bevond ik me in het gebruikelijke gevecht. Ik was de eerste meters dan ook slecht weg  en bevond me slechts rond 30ste positie. Gelukkig kon ik opschuiven langs de buitenkant en zo bevond ik me na 400 meter reeds op mijn gebruikelijke plek, namelijk de eerste achtervolgende groep. Topfavoriet Tom Suetens was samen met Pamphiel Pareyn de pijp al uit. Zij zouden in dezelfde volgorde ook één en twee worden aan de aankomst. Enkele meters voor mijn groepje zwommen dan ook nog Nelis Pex en Sybren Baelde. Ik probeerde in de laatste zwemronde nog naar deze twee te zwemmen maar het gat was te groot. Als 5de klom ik dus aan wal na bijna 32 minuten zwemmen (wat me doet besluiten dat het zwemonderdeel wel een stuk langer was dan 2km).

Ik wisselde rustig en nam mijn tijd om klaar te zijn voor het uitdagende fietsparcours. De eerste 10 km van het fietsen waren vlak en ik kon voor de eerste keer dit jaar de grote versnelling blijven ronddraaien. Op de 53x13 reed ik aan 44-45 km/u richting Nelis Pex, die toch een kleine minuut voor mij uit het water was gekomen. Sybren Baelde reed blijkbaar nog harder want hem zou ik niet meer zien, hij zou aan de aankomst het podium dan ook volledig maken. Ik en Pex werden ook nog ingehaald door fietskanon Bert Verbeke, die een stukje te snel ging voor mij om een poging te wagen aan te pikken. Achter hem gaapte vervolgens de grote leegte. In de verste verte was er niemand meer te zien.

Na deze aanloopstrook begon het zware werk pas echt, drie lokale ronden rond Aarschot met de reeds vermelde stevige heuvels. Bergop voelde ik me de betere van mijn fietsgezel Pex maar op de tussenstukken was hij net iets beter. We besloten daarop om samen te blijven. Zelfs in een niet stayer wedstrijd kan samenwerken toch een miniem voordeel bieden. Na een dertigtal kilometer kregen we dan eindelijk gezelschap. Een groep van een aantal sterke fietsers viel ons op de nek. Ik voelde me (vooral bergop) in mijn sas en wou dan ook een poging doen om mee te gaan. Maar dat was buiten de jury op de motor gerekend..
 
Zoals iedereen weet moet men bij een niet stayer wedstrijd 10 meter afstand houden met de voorligger. Wat ik ook steeds probeer te doen want ik ben voorstander van een eerlijke sport. Op beklimmingen kan men echter niet vermijden dat ‘de accordeon’ zich samenvouwt. Zoals ook gebeurde toen die groep ons inhaalde. Ik was me hiervan bewust en hield me zelfs in om niet te dicht op het achterwiel van mijn voorligger te rijden. Toch vond de jury het nodig om me te berispen voor stayeren. Ik reed als laatste van de groep en zo was het natuurlijk makkelijk om naast mij te komen rijden. Toch keek ik naar hun met steile verbazing. De fietsers voor mij reden namelijk nog twee keer zo dicht als ik op dat moment, wat ik zou klasseren onder grof stayergedrag. Ik zei dat ook tegen de jury met de woorden: ‘kijk eens voor u man, hoe noem je dat dan?’. Waarop ze reageerden dat als ik nog veel mijn mond opendeed ik zeker een kaart zou krijgen. Dus bleef die motor naast mij rijden tot ik effectief mijn benen stilhield en de groep opzettelijk liet wegrijden, toen was het goed voor hen. Ondertussen stayerde de groep in kwestie er lustig op voort.

Nogmaals ik ben absoluut voorstander van een eerlijk wedstrijdverloop maar als ze voor mij dichter rijden ga ik niet als een idioot als enige van de groep wel de regels volgen. Dat de jury er vervolgens een iemand uitkiest om tegen te klagen stoort me dan enorm. Als ze mij berispen moest men dat zeker ook gedaan hebben voor alle andere fietsers in die groep. Consequent zijn noemt men zoiets. Enfin ik heb uiteindelijk geen kaart gekregen en dat is dan ook nog wel positief. Zo kon ik mijn weg verderzetten samen met mijn eeuwige gezel Pex. In de laatste fietsronde viel ik hem nog aan op de heuveltjes omdat ik voelde dat ik sneller bergop kon en als ik nog wat tijd op hem kon nemen kon me dat plaatswinst opleveren aan de aankomst aangezien Pex en ik een vergelijkbaar loopniveau hebben.
​
Ik slaagde er in om hem nog los te rijden en zo wisselde ik als 10de na het fietsen. Ik had de 20ste fietstijd gereden wat voor mij een redelijk goede fietsproef betekende aangezien ik het meeste werk alleen heb gedaan. Plaats 9 liep niet ver voor mij en aangezien dat lopen mijn beste onderdeel is werd ik al licht euforisch bij de gedachte dat een top 10 in de Hageland Powertriatlon straks wel eens een kleine doorbraak kon betekenen voor mij. Helaas liep dat even anders, uitgerekend in mijn beste onderdeel kwam ik de man met de hamer tegen. Mijn kuiten voelden zwaar en pijnlijk aan. Meer dan trainingstempo lopen zat er helaas niet in. Het hoofd wou nog maar de benen protesteerden. Vanaf dat moment werd het mijn missie om gewoon uit te lopen. Een 17de plaats werd zo mijn deel.

Uiteraard bleef ik met gemengde gevoelens achter na de wedstrijd. Teleurgesteld omdat een bijna zekere top 10 uit mijn handen glipt maar blij omdat het fietsen eindelijk eens goed verliep. Zo gaan mijn wedstrijden dit jaar, één of twee deeldisciplines die goed gaan maar nooit alle drie. Uiteindelijk is dit ook mijn eerste jaar dat ik echt focus op lange afstand races en betaal ik hiervoor uiteraard leergeld. Natuurlijk moet ik ook vaststellen dat ik qua uitslag het ook met minder moet stellen dan in sprint – en kwartriatlons. Een 17de plaats (Aarschot) en een 20ste plaats (Brasschaat) zijn wat anders dan de mooie ereplaatsen die ik meestal behaal in kortere wedstrijden. Ik bekijk het echter op lange termijn en als ik goed blijf trainen dan komt de dag dat alles op zijn plek valt bij elk van de drie onderdelen er zeker aan! 

Op zondag 25 juni stond ik voor de eerste maal uit mijn triatlon carrière aan de start van een wedstrijd over de halve afstand (voor de leken onder ons: 2km zwemmen-90km fietsen-21km lopen). Over iets meer dan drie maanden doe ik mijn eerste volledige triatlon dus ik kon al eens bekijken hoe ik er op dit moment voorsta. Eigenlijk is het best een gekke onderneming in hetzelfde jaar dat je je eerste halve triatlon doet meteen ook je eerste volledige gaan afwerken. Zot zijn doet in dit geval wel zeer..
​
De wedstrijd zelf dan, tot mijn grote verbazing werd het een wetsuit swim. Heel raar aangezien de temperaturen de laatste weken toch tropisch te noemen zijn. Volgens mij hebben ze de thermometer helemaal tot de bodem laten zakken. Ik hoop dit seizoen het toch nog te mogen meemaken dat het zwemmen zonder wetsuit wordt afgelegd , dan zijn de verschillen tussen de mindere en de goede zwemmers groter. Dit is voor mij als mindere fietser interessant want zoals verwacht kwam ik keurig als 9de op het droge na 25 minuten zwemmen maar het fietsen was helaas een ander verhaal.

Na een goede zwem-fiets wissel zag ik de groep met Bert Jammaer voor me uit rijden. Ik reed dan ook als een gek om het gat te kunnen dichtten. Ik wist van in triatlon Viersel 2015 dat ik wel meekon met zijn groep als ik kon aansluiten. Helaas slaagde ik niet in mijn opzet. Het technische parcours was niet mijn ding, ik had last met de wind en de fietsers reden me één voor één voorbij. Toen het dan ook nog eens begon te regenen was het kalf (letterlijk) verdronken. Het fietsen werd zo een eenzame strijd waarbij ik de kilometers aftelde richting wisselzone. Die bereikte ik na 2u28min fietsen, slechts de 73ste fietstijd.. Ik weet niet wat er aan de hand is met mijn fietsen maar dit was een ronduit slechte fietsproef. In het verleden heb ik bewezen dat ik wel degelijk met de fiets kan rijden dus laten we hopen dat ik dat in de toekomst toch opnieuw kan.

Gelukkig kon ik nu aan mijn beste onderdeel beginnen, de halve marathon lopen. Het zou een serieuze inhaalrace worden want ik zat ondertussen buiten de top 20. Gelukkig waren de loopbenen goed en kon ik op zoek gaan naar plaats winst. Twee van deze plaatsen kon ik winnen door het gat dicht te lopen op mijn twee goede vrienden en ploegmaten die voor me liepen: Daan Maes & Simon De Kort, die allebei ook meegaan naar IRONMAN Barcelona. Het lopen blijkt mijn grootste wapen om onze onderlinge competitie te winnen want na 5 km lopen had ik Daan te pakken en na 10km lopen kreeg ik ook Simon in het vizier. Helaas had ik echt te traag gefietst om nog veel meer plaatsen te winnen. Zo kwam ik als 20ste over de meet, ongeveer 20 minuten na de zeer sterke winnaar Alexis Krug. Mijn tijd over de halve marathon (1u22) stemt me heel tevreden maar om echt mee te spelen voor de plekken in de top 10 , wat toch mijn doel is, moet mijn fietsen toch nog enkele niveaus omhoog.
 
Tot slot wens ik nog een dikke pluim te geven aan Niels Horsten & Tim Baelus , mijn twee ploeggenoten die wel de top 10 konden halen. Niels deed de wedstrijd van zijn leven en werd zeer mooi derde! Tim werd ook knap zesde en presteert al een heel seizoen op een constant hoog niveau! Chapeau mannen!