Beste supporters, u heeft nog een verslag tegoed van de halve triatlon van Terheijden (dorpje in Nederland nabij Breda). Deze vond plaats vorige week zondag (10/06/2018). Vorig jaar werd deze halve triatlon gewonnen door mijn teammaat Rames Van Hoofstat en dit jaar besloot ik er de 3PT-Solidpharma eer hoog te houden. Winnen zou echter zo goed als onmogelijk zijn met Pamphiel Pareyn aan de start. Deze atleet is bezig aan zijn grote doorbraak in 2018 en zwemt, fietst en loopt dan ook op een hoog niveau. De overige concurrentie zou vooral komen van de Nederlander René Vosters en mijn ex ploegmaat en goede vriend Niels Horsten.

Bij de start bleek al snel dat er tegen Pareyn geen kruit gewassen was. Na 100 meter zwemmen was hij al vertrokken voor een lange solo (de Nederlander Alex Schelvis kwam nog samen met hem uit het water maar zou in het fietsen en lopen ver terugvallen). Pareyn zette door op de fiets en tijdens het lopen en won de wedstrijd op indrukwekkende wijze.

Ikzelf had in het zwemmen geen al te best gevoel, wat ook bleek uit de zwemtijd. Samen met mijn rechtstreekse concurrenten Vosters en Horsten verliet ik het water terwijl ik normaal een stuk sneller zwem dan deze atleten. Het mindere gevoel zette zich vervolgens door in de 80 km fietsen. Meer dan tempo rijden zat er niet in en ik begon de kilometers al snel af te tellen. Er stond ook nog eens een stevige wind wat ook al niet mijn favoriete omstandigheden zijn. Vosters en Horsten kon ik dan ook niet bijhouden op de fiets. Na 50km fietsen reed ik in 5de positie. Gelukkig waren mijn rondetijden wel vrij stabiel. Dit stelde me zelfs in staat om de laatste fietsronde tijd goed te maken op Horsten.

Nog steeds als 5de begon ik vervolgens aan de 20 km lopen. Het was echter een warme dag en dat eist altijd slachtoffers. Ik had nog steeds een slecht gevoel en moest zelfs overgeven na enkele kilometers maar ik kon wel blijven lopen. Zo kon ik op karakter nog opschuiven van plaats 5 naar plaats 3 aan de aankomst! Pareyn was dan al wel een hele tijd over de aankomst en ook Vosters bleef nog buiten mijn bereik.

Toch ben ik tevreden met dit resultaat, de wedstrijd was zeker niet de sterkst bezette van het jaar maar de omstandigheden maakten het een goede training op mentaal vlak. Ik ben blij dat ik heb doorgezet en een week na Oostende opnieuw het podium mocht beklimmen.

Nu de T3 series even stilliggen tot augustus blijft de focus de komende weken nog even op langere races. Op 24/06 volgt de Triatlon des Sharks te Couvin (Provincie Namen , nabij de Franse Grens) een triatlon die op de Belgische triatlonsite Triportaal.be een zeer positieve review krijgt. De opdracht daar bestaat uit 1.9km zwemmen , 78km fietsen op een parcours met de nodige klimmetjes en 21 km lopen. Benieuwd naar de onbekende concurrentie in die regio!

Na een goede start op het BK ploegentriatlon viel de rest van mijn seizoenstart in het water. Na matige prestaties in Geel (17de) en T3 supersprint Sint Laureins (61ste) was ik gebrand op een goede prestatie in de kwartriatlon van Bredene-Oostende.

Deze race vond plaats op dezelfde dag als het BK sprinttriatlon. Ik liet dit BK echter aan mij voorbij gaan om twee redenen. Ten eerste doe ik al genoeg korte sprintwedstrijden op hoog niveau in de T3 series dit jaar en ten tweede kan ik op het BK sprint zelf geen topresultaat behalen, iets wat in Oostende wel kon. Er zullen ongetwijfeld voor en tegenstanders zijn van deze keuze maar Oostende is een mooie wedstrijd en ik ben blij dat ik aan de start stond.

Sybren Baelde (eerder dit jaar winnaar in de triatlon van Eeklo) dacht er net zo over en was topfavoriet om te winnen. Na 1000 meter zwemmen in de spuikom was het echter ex zwemmer Dries Demeulenaere die met een kleine minuut voorsprong op mij en Baelde aan land klom. Demeulenaere wachtte echter zijn ploegmaat Baelde op in de eerste fietsmeters. In zijn wiel kwamen ook ik en  "local hero" Dennis Dieussart aansluiten. Oostende is een draftingrace dus met zijn vieren konden we vervolgens een kopgroepje vormen en wegrijden van de rest van het veld.  Zo kwamen we na 40 km fietsen met een voorsprong van een minuut op de eerste achtervolgers in de wisselzone binnen.

Tijdens de aanzet van het lopen voelde ik me helaas niet super. Er zat weinig versnelling op de benen en sterke loper Baelde was meteen de pijp uit op weg naar de winst. Dries Demeulenaere haakte vrijwel meteen af bij mij en Dieussart in de strijd om plek twee. De thuisatleet sloeg vervolgens een kloofje van 10 meter met mij. De hele tijd bleef deze kloof dezelfde tot mijn stroeve benen alsnog de pijp aan Maarten gaven in de derde en laatste loopronde. Zo kwam ik na Baelde en Dieussart als derde over de aankomst.

Ondanks het feit dat het lopen nog niet helemaal op mijn normale niveau was ben ik toch tevreden over de wedstrijd. Rekening houdend met mijn mindere races van de voorbije weken is een podium sowieso een opsteker om het vervolg van het seizoen aan te vatten!

Next race: 10/06 Half distance Terheijden (NL)

Het is al even geleden sinds mijn laatste blogpost. Nu, veel viel er ook niet te vertellen. Uiteindelijk zijn de stratenlopen en zwemlopen van het voorjaar slechts voorbereiding op al het moois dat komen gaat. Te beginnen met 1 mei: het BK ploegentriatlon! Dit is telkens de échte start van het Belgisch tri seizoen want vanaf nu volgen de races elkaar snel op.

Het BK ploegen is telkens een aparte race. Het principe is hetzelfde als bij een ploegentijdrit in het wielrennen: We leggen per ploeg gezamenlijk een sprinttriatlon af, starten gebeurd met 7 en de tijd van de 5de man telt. Onderweg mag je dus 2 atleten achterlaten. Onze ploeg bestond uit Soren Sanders (onze teamcaptain) , Brecht Van Vooren, Jelle Clijsters, Wouter Simons, Ramses Van Hoofstat, Gianni Nauwelaers en ikzelf. Vooraf waren de ambities hoog met een top 8 als doel. Uiteindelijk moesten we tevreden zijn met plaats 12 , maar de inzet was bij iedereen maximaal dus moeten we tevreden zijn!

Uiteraard was het zwemmen koud zo vroeg op het jaar , we zwommen goed samen maar te traag om echt een vuist te maken tegen de grotere teams. Op de fiets kwamen we meteen vast te zitten tussen de mindere ploegen die voor ons waren gestart (wij waren de eerste T3 series ploeg op het parcours vandaar). Zo verloren we veel tijd met telkens uit de formatie te moeten gaan om deze ploegen te passeren. Toen de tweede ploeg van ATRIAC ook nog eens viel vlak voor onze neus verloren we opnieuw kostbare seconden. Gelukkig kwamen ze er zonder grote lichamelijke schade vanaf.

Toen we begonnen aan het lopen hadden we dus al veel kostbare tijd verloren. Gelukkig liep het lopen wel als een trein. We begonnen meteen aan tempo 3.20/km waardoor Soren  en Ramses helaas snel moesten passen maar de overgebleven 5 atleten (Brecht, Jelle, Wouter, Gianni en ik) hielden dit tempo vol. Uiteindelijk liepen we de 4de looptijd van alle ploegen! Enkel het eindpodium liep sneller dan wij! Zo konden we toch met een positief gevoel huiswaarts keren.

Ons doel hebben we dan wel niet helemaal gehaald maar we hebben zeker potentieel laten zien. Als we nu nog leren uit onze fouten gaan we zeker nog groeien. En minstens even belangrijk ,de sfeer in het team is top!

Next race: 1/4de triatlon Geel

In deze blogpost maak ik een korte samenvatting van mijn laatste week. Achter de schermen heb ik namelijk zeer veel fiets-en loopwerk verricht deze week. Dit in onze prachtige Belgische Ardennen. Van 10 tot 16 maart ben ik namelijk gaan trainen in Resteigne, waar ik een buitenverblijf bezit. Waar is dat, hoor ik u al denken. Wel de namen van de naburige plaatsen zoals Rochefort (trappist), Han S/Lesse (grottencomplex) en Saint Hubert (stad van de jacht) zullen u al bekender in de oren klinken. In ieder geval ik kom hier al jaren om te fietsen (en te lopen) en het is mijn favoriete trainingslocatie vanwege de rustige wegen , de prachtige natuur en de mooie beklimmingen. De trainingsroutes kan je ook zeer gevarieerd maken. Rij je richting provincie Namen dan zullen de heuvels nergens hoger worden dan 250 meter. Als je echter dieper de provincie Luxemburg intrekt dan heb je al snel 'halve bergen' van 500-600 meter onder je wielen. Ook de grens met de Franse Ardennen is vlakbij.

In deze prachtige setting liep ik op mijn eerste trainingsdag (zaterdag 10/03) naar mijn tweede overwinning van 2018. In Lavacherie (een dorpje nabij Saint Hubert) won ik de lokale stratenloop (behorend tot de Challenge des Ardennes) met overtuiging. In de voormiddag had ik er toen al een fietsrit van een kleine 110km opzitten. De dagen erna lag de focus op prachtige duurritten en loopjes, in deze omgeving ga ik elke dag met plezier trainen! Zelfs met regen, al was het weer de hele week beter dan in Vlaanderen. Zo heb ik bijna elke dag droog kunnen trainen!

Na afloop van deze stage zou ik op zaterdag 17/03 de zwemloop van Kapelle meepikken als trainingswedstrijdje, zo gezegd zo gedaan. In ijzige omstandigheden liep ik echter verkeerd op het veldloopachtige loopparcours. Een pijl die het parcours moest aanduiden was iets te verdoken opgehangen. Een stevige blaam voor de organisatie ook al omdat ik niet de enige atleet was die verkeerd liep. Jammer want ik had graag gewonnen! Winnaar Arno Lambrecht liep wel juist en dat is uiteraard zijn verdienste, ik wens hem dan ook een welgemeende proficiat!

Ikzelf tel alvast af naar de echte start van het triatlonseizoen in mei. De honger is groot, zeer groot zelfs. Hopelijk kan ik dan zonder parcoursvergissingen mijn progressie laten zien !

Op zaterdag 24 februari stond voor mij de zwemloop van Bergen op Zoom op het programma. Deze wedstrijd bestaande uit 1km zwemmen in zwembad 'De schelp' gevolgd door 10km lopen langs de Oosterschelde zag ik vooraf als een eerste echte test. Vooral omdat de concurrentie niet mals zou zijn met mijn twee goede vrienden en ex ploegmaats Niels Horsten en Jesse Lormans ook aan de start. Op de wedstrijddag bleken beide heren echter ziek te zijn. Jammer want ik had me voorbereid op een stevige strijd.

De wedstrijd veranderde dus wel wat voor mij. Mijn grootste concurrent bleek nu Arno Lambrecht te zijn, een man die net als ik uit het zwemmen komt. Hij nam de 1km zwemmen dan ook voor zijn rekening. Ik kon soepel in zijn voeten volgen en maakte me op voor een strijd in het lopen. Maar waar ik na een mooie 12.07 het water verliet had Lambrecht zich echter misteld en zwom zo 50 meter teveel. Opeens lag ik alleen aan de leiding. Gelukkig had ik ook de goede loopbenen gevonden en vond ik meteen het juiste ritme. Lambrecht kwam niet meer terug en de overige concurrenten waren al te ver teruggeslagen. Zo kon ik mijn eerste overwinning van 2018 behalen! Tot mijn verbazing liep ik tevens een pr op de 10 km met 34.40, en dit zonder voluit te moeten gaan! Het laat mij het beste verhopen voor de rest van het seizoen!

Lambrecht werd uiteindelijk tweede op ruim 2 minuten en was zo ridderlijk om toe te geven dat zelfs indien hij juist had gezwommen ik te snel liep voor hem. Toch verdient hij een pluim want ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om als zwemmer te 'leren' lopen. De Nederlander Sander de Bart werd op ruim 3 minuten derde.

Nog een leuk feit: ik kon mijn nieuwe team Solidpharma een eerste winst van 2018 schenken met deze prestatie. Bedankt team voor het vertrouwen!

Traditioneel smuk ik mijn voorseizoen wat op met enkele stratenlopen. Dit zijn altijd leuke wedstrijdjes en zelfs in de zomer durf ik zo een loopuitstapje te maken. Ik denk er zelfs aan om een atletieklicentie te nemen om op de piste te kunnen racen omdat ik loopwedstrijden zo leuk vind, maar dit terzijde.

Gisteren, zaterdag 17/02/2018 stond ik namelijk aan de start van de eerste editie van de 'Chiro Viersel loop' , een organisatie door de chiro van Viersel uiteraard. Had ik vooraf wat schrik dat de organisatie de wensen zou overlaten dan bleek dit onterecht. De eerste editie van deze loop was zeer goed georganiseerd met een heel mooi parcours langs het jaagpad. De ronde was 5km lang en je kon één (5km), twee (10km) of drie (15km) rondjes lopen. Ik koos voor de 5km wedstrijd. Viersel is natuurlijk de thuisbasis van KTT en twee van hun toppers, Yorben Verboven en Tom Suetens , stonden dan ook mee aan de start. Met deze twee heren erbij was de start furieus. Steeds opnieuw heb ik moeite met deze snelle start. Suetens en Verboven openden na 1 kilometer in 3.00 en waren met twee weg. Hierna liet Suetens zich uitzakken en liep tempo verder (na de aankomst vernam ik dat dit hun plan was, Suetens liep de 10km op tempo maar zou eerst Verboven lanceren ). Ondertussen liep ik halverwege een tweede groep mijn eerste kilometer in 3.16.

Na die eerste kilometer komt mijn sterke punt gelukkig altijd bovendrijven, waar anderen verzwakken houd ik mijn tempo vol! Zo liep ik mijn volgende kilometers allemaal constant tempo. Mijn traagste kilometer was 3.23. Dit zorgde ervoor dat ik alle andere achtervolgers kon lossen en onbedreigd naar een tweede plaats kon lopen in 16min18sec! Yorben was helaas al te ver voorop en won eveneens onbedreigd.

Toch ben ik zeer tevreden na dit loopje! Zonder pistetraining slaag ik er alvast in een stevig tempo te lopen. Volgende week herneem ik (als alles volgens plan verloopt) deze sessies op de piste. Normaal zullen deze trainingen me enkel sneller maken. Ik kijk alvast uit naar de volgende races te beginnen met de zwemloop van Bergen op Zoom volgende week zaterdag 24/02/2018!

Beste triatlonsupporters

In dit relaas geen wedstrijdverslag over hoe ik een nieuwe ereplaats uit de brand sleep. Want zoals in mijn vorige post reeds aangehaald staat er even geen competitie op het programma voor mij. Deze wedstrijdloze weekends geven me de tijd om enerzijds met stevig trainingswerk mijn ‘comeback’ (voor zover je dit zo mag noemen) voor te bereiden en anderzijds om me bezig te houden met andere zaken op zowel sportief als extrasportief vlak.

Een van mijn interesses buiten de sport betreft lezen en schrijven zoals mijn naaste omgeving al langer weet. In deze post doe ik dan ook een (bescheiden) poging om mijn passie voor sport en mijn interesse voor schrijven te combineren.

Graag zou ik mijn mening over het triatlonlandschap en de bijhorende media aandacht ventileren. Nu besef ik dat zoiets riskant kan zijn. Het is sowieso gevaarlijk om anno 2018 expliciet je mening in het openbaar te verkondigen. Iets wat ik dan ook zo min mogelijk doe. Een goed politicus zou ik dus niet zijn (of juist wel?). Daarnaast ben ik ook geen journalist, geen topatleet en geen ‘kenner’ , wat doet mijn mening er dan toe? En toch wil ik het proberen want ik beschik wel over een groot hart voor de sport.

Ik werd op het idee gebracht toen ik vorige week op het werk met een collega aan te praat raakte over gezond leven. Toen ik vertelde dat ik rond de vijftien uur per week sport vroeg de collega in kwestie uiteraard welke sport ik dan wel beoefende. Uiteraard werd mijn antwoord ‘ik doe triatlons in mijn vrije tijd’ onthaald met een verbaasde blik gevolgd door de vraag ‘wat is dat?’. Nu zijn mijn collega’s niet meteen het toonbeeld van sportiviteit maar dan nog. Mijn collega ondernam nog een schuchtere poging teneinde de drie sporten in hun juiste volgorde op te noemen maar zelfs in die opdracht faalde hij jammerlijk.

Het is eigenlijk triest. Wij beoefenen de zwaarste uithoudingssport ter wereld, een sport die immens veel van een lichaam vraagt. Uren trainingsarbeid worden geleverd elke week opnieuw en toch slagen mensen er niet in om de sport te herkennen. Want mijn collega is zeker geen alleenstaand geval, ik heb al meermaals moeten uitleggen welke sport ik nu eigenlijk beoefen. Nog een voorbeeld: Toen mijn moeder afgelopen jaar vertelde op haar werk dat ik een Ironman triatlon ging afwerken vroeg men haar meteen of we dan naar Hawaï gingen reizen. Toen ze aan haar collega’s vertelde dat er over heel de wereld Ironman wedstrijden worden gehouden kwamen ze uit de lucht gevallen. Dit voorbeeld heb ik even aangehaald om te duiden op de harde realiteit. Indien men al weet wat triatlon precies inhoudt dan is Hawaï meestal de enige wedstrijd die men kent. De enige Belgische triatleten die bij het grote publiek min of meer bekendheid genieten zijn niet voor niets voormalige winnaars op Hawaï: Luc Van Lierde en Frederik Van Lierde (meestal gevolgd door de vraag of ze familie van elkaar zijn, zucht..)
 
Maar eigenlijk kan je het de neutrale sportliefhebber of leek niet kwalijk nemen dat triatlon niet aanspreekt. Je kan door het bos de bomen niet meer zien. Al die nieuwe formats in de sport waarom is dat nodig? Voor de spanning? Voor de tv uitzending? Kom nou, de sport komt zelfs niet op tv. Tegenwoordig heb je ploegentriatlon, supersprint, sprint, kwart, derde, halve , hele en aflossing (al dan niet mixed) waar dan nog eens onderscheid wordt gemaakt tussen drafting en non drafting. Sommige wedstrijden vinden het zelfs nodig om nog meer te goochelen met afstanden. Vind u dit al moeilijk genoeg om een touw aan vast te knopen dan zijn er nog allemaal verschillende organisaties die elk hun eigen kampioenschappen hebben. Zo kan je wereldkampioen worden op de hele van Ironman, de hele van Challenge en de lange afstand van de ITU zelf om maar een voorbeeld te noemen. Wie raakt daar nog wijs uit? En dan heb ik het nog enkel over triatlon en niet over aanverwante sporten zoals duatlon, aquatlon, cross triatlon, cross duatlon, wintertriatlon, run & bike,..

Wat ik wil zeggen is dat men dringend hierin moet knippen en afstanden en formats opnieuw standaardiseren: Sprint, kwart, halve, hele en that’s it, punt. Neem nu het wielrennen, die sport heeft één wereldkampioen voor elke discipline. Als je het hebt over de wereldkampioen op de weg, tijdrijden, cross, MTB etc.. weet men meteen over wie het gaat. Een overzichtelijk gegeven waar triatlon mijlenver vanaf staat. Is het toeval dat de media aandacht beter was in de jaren 90 en begin jaren 2000 toen er nog geen overkill aan formats bestond. Toen kwam het superprestige circuit zelfs live op tv!

Om nog even door te gaan op de vergelijking met het wielrennen, deze sport draait om commerciële teams. Een fenomeen dat in triatlon al een aantal maal schoorvoetend zijn intrede deed of doet. Nochtans is een commercieel team een grote hulp voor atleten met professionele ambities. Gelukkig hebben we in ons land het Itzu team en het BMC team die talentvolle atleten de kans op een profcarrière bieden. Er zijn ook veel amateurteams die hun atleten zo goed mogelijk begeleiden, zoals mijn eigen Solidpharma team.  Maar een model zoals in het wielrennen met al die professionele teams? Onmogelijk. Nu ja wie gaat er ook een profteam sponsoren als je er niet de nodige return voor kan krijgen. Dus zijn  er veel profatleten die terugvallen op privé sponsors of een topsportcontract hebben bij defensie. Maar niet iedereen heeft dat geluk en zo zijn er volgens mijn bescheiden mening al veel talenten verloren gegaan die wel profwaardig zijn. Atleten die , moesten ze eenzelfde niveau halen als wielrenner of voetballer dan als triatleet , al lang prof waren. (voor alle duidelijkheid voor men denkt dat ik een gefrustreerde atleet ben, ik heb het hier NIET over mezelf. Mensen trekken nogal snel (de verkeerde) conclusies).  
  
Gaat er iets veranderen? Helaas niet. Van mij , een kleine garnaal uit het Kempische Wechelderzande zal het niet komen. En van de mensen die Challenge en Ironman in handen hebben al zeker niet. We zullen ons nog lang kunnen blijven ergeren dat de grote Belgische triatlons en zelfs grote internationale wedstrijden (op Hawaï na) slechts regionaal nieuws blijven. Kenneth Vandendriesche, een topatleet en één van de grootste triatlontalenten van ons land werd vandaag 2de in de halve Ironman van Zuid Afrika. Dit is een topprestatie in een internationaal deelnemersveld en verdient minstens een vermelding in sportweekend maar waar kiest men voor? Twintig minuten gepalaver over een stel overbetaalde, decadente voetballers. Alsook een reportage over een sport die slechts door Vlamingen en een paar verdwaalde Nederlanders op topniveau wordt beoefend. En waar die ene Nederlander dan nog eens 90 percent van de wedstrijden wint. Maar die wel elke week uitgebreid op tv komt.

Om met een positieve noot te eindigen wil ik nog graag stellen dat geld of roem eigenlijk nooit je drijfveer mag zijn om te sporten. Plezier hebben, vrienden maken en jezelf als mens ontplooien zijn veel belangrijker als je aan sport doet ,en dat beste mensen is wat ik al jaren doe! ( Al is een  beetje erkenning voor je prestaties altijd leuk en welgekomen). In ieder geval mijn volgende post betreft opnieuw een wedstrijdverslag wees daar maar gerust in, tot dan!  
  

Beste volgers, supporters, vrienden, het is een hele tijd geleden dat ik nog eens de moeite heb genomen om een verslagje over mijn sportieve avonturen te schrijven. Er is de laatste maanden dan ook heel wat veranderd.

Om te beginnen keer ik nog even terug naar 1 oktober 2017, de dag waarop ik de Ironman Barcelona zou finishen. Dit avontuur heeft u reeds voldoende kunnen volgen op sociale media en ik moet zeggen ik ben zelf verbaasd over het aantal positieve reacties dat ik heb gekregen over mijn prestatie enerzijds en het verhaal en de motivatie die er rond hangt anderzijds. Voor wie het in Keulen hoort donderen hier kan u mijn originele Facebookpost herlezen. Puur sportief gezien was mijn eerste Ironman echter een ontgoocheling. Ik startte te snel op de fiets, wat ik uiteindelijk bekocht na 17km in de marathon. Mijn eindtijd van 10u27min is dan ook ver beneden mijn niveau.

Na Barcelona was het dus tijd om me te bezinnen. Ook al omdat op extrasportief vlak voor mij een heleboel veranderde. Op 5 oktober startte ik met werken nadat ik op school nog maar eens met mijn hoofd tegen de muur was gelopen. School is voor mij nooit echt een succesverhaal geweest, toch laat ik de deur nog steeds op een kier voor een terugkeer naar de schoolbanken teneinde mijn bachelordiploma alsnog te halen.

In ieder geval heeft deze verandering effect op mijn trainingsuren. Tijdens de week kan ik enkel nog heel vroeg in de ochtend of laat op de avond trainen. En aangezien ik niet gemaakt ben om reeds om 5u uit mijn bed te komen.. Vandaar dat ik de lange afstand even 'on hold' zet. Het doel voor 2018 is om te schitteren op de korte afstand en dit bij een nieuwe club met een professionele omkadering: 'triteam Solidpharma'. Teamcaptain Soren Sanders contacteerde me aan het einde van de transferperiode om het laatste plaatsje in het T3 team in te vullen. Ik moest niet lang nadenken. Ik was meteen gewonnen voor de visie van het team en ik ben blij om het beste van mezelf te kunnen geven in zo'n superteam!

Ondertussen liep ik tijdens de nieuwjaarsrun te Antwerpen al mijn eerste wedstrijd voor mijn nieuwe team wat me meteen een tweede plaats opleverde, 10 seconden achter de onverslijtbare veteraan Chris Wouters. Een mooi debuut! Helaas sukkelde ik deze maand al meer met mijn gezondheid dan me lief is en zullen er de eerste weken geen wedstrijden meer op het programma staan. Ik zie dit echter als een tijdelijke setback, dankzij die Ironman is mijn basis namelijk ontzettend breed en zal ik snel genoeg terug op niveau zijn!

Tot slot nog een woordje van dank aan Trille, de club die ik verlaat. Ik heb hier hele mooie momenten meegemaakt op stage en op wedstrijden met zeer toffe mensen. Als ik echter mijzelf naar een hoger niveau wil stuwen moest ik de club wel verlaten. Toch zal de club, omwille van het feit dat ze gevestigd is in mijn eigen dorp , altijd speciaal blijven voor mij!

Op de laatste dinsdag van augustus word de kermis van Morkhoven traditioneel afgesloten met een stratenloop. Deze wedstrijd kan elk jaar op een mooi deelnemersveld rekenen en aangezien Morkhoven slechts een halfuurtje rijden is stond ik er dit jaar ook aan de start voor de wedstrijd over 6km.

Zoals gewoonlijk op ‘gewone’ stratenlopen vertrokken alle afstanden (er was ook nog een 3 en een 9 kilometer) samen. En opnieuw zoals gewoonlijk was ik bij het startschot niet mee met de kop van de wedstrijd. Ik laat me daar echter nooit door van de wijs brengen. Iedereen valt uiteindelijk op zijn plek en ik weet van mezelf dat ik eerst even onder stoom moet komen. Zo geschiedde ook, na een kilometer op mijn eentje achter de kopgroep aan gelopen te hebben kon ik bij kilometer anderhalf aansluiten. In dit kopgroepje zaten ook mijn twee belangrijkste concurrenten voor vandaag namelijk Andy De Rooy (die derde werd op de 6km in Wortel, die ik won) en Chris Wouters (die al jaren een vaste waarde is in het stratenlopencircuit).

In Wortel kon ik nog afwachten in de voeten van De Rooy maar ik besloot nu om er meteen vol voor te gaan omdat ik met Wouters een concurrent had die ik nog nooit kon verslaan en ik dus zeer gevaarlijk achtte voor de overwinning. Daarom plaatste ik reeds na 2 kilometer een versnelling en samen met een loper van de 9 kilometer trok ik er op uit. Geen van mijn beide rechtstreekse concurrenten kon deze versnelling beantwoorden. Ik durfde echter niet achteruit kijken omdat ik steeds een terugkeer vreesde. Pas in de laatste kilometer was ik zeker van de winst. Ik won uiteindelijk deze 6 kilometer met bijna een minuut voorsprong. Dit had ik niet verwacht en het is een bevestiging van wat ik ook al in Wortel voelde, mijn loopniveau is in orde!

Het winnen van twee stratenlopen in een week tijd stemt me dan ook zeer tevreden. Het is alleen jammer dat mijn overduidelijke (hoog)vorm er in een triatlon niet uitkomt. Ik bedoel , Viersel was zo slecht (88ste!!) dat ik er zelfs geen verslag over geschreven heb. En als ik besluit om geen verslag te schrijven.. In ieder geval met de conditie is niets mis, er moeten andere oorzaken zijn van mijn matige triatlonprestaties dit jaar. Gelukkig is het seizoen nog steeds niet gedaan , en u kent allen het spreekwoord ‘zolang er leven is, is er hoop!’.

Vrijdagavond 25 augustus besloot ik in laatste instantie deel te nemen aan de landlopersjogging in Wortel. Een loopwedstrijdje dicht bij huis leek me nog wel eens leuk. Er stonden maar liefst 4 wedstrijden op het programma: 3km, 6km, 9km en 10 miles. Aangezien ik de volgende dag zou deelnemen aan de sprintriatlon van Viersel koos ik voor de 6 kilometer wedstrijd.

Bij de start stond ik keurig op de eerste rij met alle andere lopers van de 6km, 9km en 10 miles (de 3km startte apart). Vlak na het startschot liet ik me echter wegdrummen naar een plek buiten de top 10. Echter geen paniek bij mij want ik had die namiddag al 60km gefietst en startte dus bewust trager. Ik wist ook zeker dat enkele lopers voor mij zichzelf zwaar zouden overschatten in kilometer 1. En zo geschiedde ook. Al na een kleine kilometer kwam ik bij de kopgroep aansluiten. Onderweg had ik al tal van lopers opgeraapt die na nog geen kilometer lopen al helemaal kapot waren, zware ademhaling, stijl die het laat afweten, holle ogen,.. Waarom doe je dat dan toch vraag ik me steeds af ? Inspanningen doseren ,het is een kunst..
 
Ondertussen bleef ik na de splitsing (waar de 6km zich afsplitste van de 9km en de 10miles) samen met Andy De Rooy over op kop van onze wedstrijd. Het parcours slingerde zich vervolgens het bos in met enkele lastige zandstroken op het menu. Offroad lopen is nu niet meteen mijn specialiteit en dus zette ik mij gewoon rustig in de voeten van De Rooy. Aan het einde van de onverharde stroken kwam Stijn Jacobs nog terug aansluiten vanuit de achtergrond.

Ik had echter nog heel veel overschot en vlak voor we terug de verharde weg opliepen plaatste ik een versnelling waarbij mij twee kompanen meteen moesten passen. Het was nog 1.5km tot de meet maar op dat moment was ik zeker van winst. Zo kon ik deze loopwedstrijd winnen zonder het maximum te moeten geven, een heerlijk gevoel als loper!
​
Op het podium ben ik echter nooit geraakt want aan de aankomst kreeg ik te horen dat we nog 2uur (!) moesten wachten op het podium. Ik vond dit erover, op vrijdagavond hebben de mensen ook nog andere dingen te doen. Veel van mijn collega lopers dachten net hetzelfde en vertrokken samen met mij dan maar richting huis. Maar de winst , die pakken ze me toch niet meer af!