Op zondag 9 oktober was het zover: mijn vuurdoop op de marathon! De laatste 2 maanden heb ik eigenlijk voor niets anders meer getraind. Ondanks een opspelende verkoudheid tijdens de week hoopte ik echt op een goede prestatie.
Bij de start stond ik mooi vooraan in het tweede startvak. Ik kon dus een goede start nemen en zat meteen in het goede ritme. Na 3km vormde zich een groepje met onder andere mijn Nederlandse collega triatleet Gerbert Van Den Biggelaar. Ook voor hem was dit zijn vuurdoop op de marathon.
We liepen ongeveer 15-16 km/u met ons groepje. Wat eigenlijk te snel was voor mijn schema. Maar ik besloot de groep toch te volgen omdat ik enerzijds Gerbert niet wou laten gaan en anderzijds omdat de volgende groep ver achter was. En het laatste wat je tijdens een marathon wil voorhebben is in niemandsland belanden.
Zo kwam ik halverwege door in een PB van 1u22min 47 seconden. Ruim voor op mijn schema om onder de drie uur te gaan. Op dat punt wist ik al zo goed als zeker dat ik onder de drie uur zou duiken de vraag was alleen hoeveel ik zou overhouden want ik had nu toch besloten om de groep te laten gaan. Een hele marathon aan 16km/u lopen is nog wat teveel van het goede! (Ook voor Gerbert trouwens maar hij zou nog wel 3min voor mij aankomen.)
Rond de 25ste kilometer besloot ik dan een kilometertje rustig te lopen om wat te recupereren en te wachten op een groepje dat zo’n 100meter achter me liep. Eenmaal in dat groepje pikte ik terug in op een tempo rond de 15 km/u.
Rond kilometer 32 kreeg ik het dan een eerste keer echt kwaad. Mijn maag speelde op en ik moest mijn tempo laten zakken. Gelukkig kon ik blijven lopen. Ook zag ik rondom mij mensen wandelen, zelfs volledig crashen. Dus zo slecht was ik nog niet bezig! Toen ik aan km 33 dan nog Tim (Brydenbach) zag supporteren gaf me dit nieuwe moed. Hij liep een stukje mee en gaf me de nodige peptalk om de laatste kilometers richting aankomst aan te vatten. Ondertussen draaide ik kilometers tussen de 4.10 en 4.20 per kilometer. Het tempo was dus toch wat gezakt.
In mijn hoofd was ik nog fris maar op een bepaald moment doen de benen gewoon niet meer wat het hoofd wil. Aan km 40 kreeg ik echt een patat. Het tempo viel terug naar 4.30 per kilometer. En de aanmoedigingen van Jesse , Daan en Jolien konden daar niets meer aan veranderen, gelukkig was ik er bijna!
Uiteindelijk finishte ik in 2uur 52 minuten en 15 seconden! Ik ben enorm blij om deze uitdaging volbracht te hebben. Mijn doel heb ik ook ruimschoots gehaald door met bijna 8minuten onder de drie uur te duiken! Met een iets tragere start zit er nog wel een flinke verbetering in ! Maar dat is voor 2017 nu ga ik eerst genieten van wat welverdiende rust.
Op deze link kan u een reportage bekijken van RTV over mijn prestatie!