Op zondag 15 april stond ik aan de start van mijn tweede marathon uit mijn carrière. Deze keer koos ik niet voor een grote stadsmarathon , wat niet evident is in de maand april. Ik verkoos de mooie marathon van Zeeuws Vlaanderen. Een marathon doorheen prachtige natuurgebieden die de steden Terneuzen en Hulst met elkaar verbindt. Elk jaar in de tegenovergestelde richting van het jaar ervoor. Dit jaar was de looprichting van Terneuzen naar Hulst. Ondanks het zware , veelal onverharde parcours hoopte ik mijn tijd van Eindhoven 2016 toch te benaderen of zelfs te verbeteren.
In de laatste week voor de wedstrijd voelde ik me helaas niet zo goed op training. Mijn kuiten begonnen veel te snel te verzuren tijdens mijn laatste tempotraining. Waarschijnlijk was dit de weerbots van de enorm zware trainingsweek die ik de eerste week van de paasvakantie heb gedraaid (27u +). Ik hoopte dat wat extra rust op vrijdag mijn benen in frisse toestand aan de start zouden brengen zaterdagmorgen.
Om 11u namen we de start op de grote markt van Terneuzen voor 42km lopen. Ik had alvast een beter gevoel dan afgelopen week op training en vertrok aan een tempo rond de 4 minuten per kilometer. Hiermee belande ik in een derde groepje. We waren zo’n zes man sterk en bevonden ons achter een grote groep van ongeveer 15 lopers. Ik bleef hier echter hangen omdat ik uit ervaring al wist dat te snel starten je later zuur kan opbreken. Ik verwachtte dan ook om nog veel geparkeerde lopers van de grote groep op te rapen naarmate de wedstrijd vorderde.
De topdag waarop ik hoopte was echter ver weg en al na 5 kilometer voelde ik de eerste pijn in mijn kuiten opkomen. Dat is op zijn zachtst gezegd niet goed in een marathon. Ik kon wel mijn tempo van +- 15 km/u blijven lopen. Helaas viel ons groepje na 16 km helemaal uit elkaar. Ik wou kilometers aan 4.00 blijven draaien maar mijn metgezellen waren het daar niet mee eens en wilden vertragen. Ondertussen zag ik een groepje van 5 zo’n 200 meter voor ons lopen en ik besloot ondanks mijn slechte benen om in mijn eentje dat gat te dichten. Om dit te doen liep ik drie kilometer aan 3.45-3.50 tempo, een actie die me achteraf zuur zou opbreken want eenmaal bij het groepje gekomen bleef ik maar doorstomen. Ik begon elke kilometer onder de 4.00 te lopen en zo haalde ik loper na loper in ( van groepjes was niet veel sprake meer). Ik voelde me groeien in de race en zat zelfs op schema voor een PR want zo dacht ik zoals ik me nu voel val ik niet stil en stoom ik door naar de aankomst.
Tot kilometer 30 in zicht kwam. Van de ene op de andere moment was het over en out. In Eindhoven kreeg ik ook een dipje na 30 kilometer maar dat voelde ik al enkele kilometers daarvoor aankomen. Vandaag niet, in een vingerknip viel mijn tempo met 30 seconden per kilometer terug. Toen we dan ook nog eens door een natuurgebied met vele zandstroken moesten lopen verbeterde het er al zeker niet op. Ik was ondertussen aan kilometer 34 maar nu liep ik geen 12 km/u meer. Gelukkig waren de laatste 7 kilometer terug op asfalt en ik kon het tempo nog een beetje optrekken naar 4.30 per kilometer om zo nog net binnen de grens van de drie uur als 21ste de aankomst te bereiken. Mijn eindtijd van 2u57.36 is een dikke 5 minuten trager dan in Eindhoven.
Toch ben ik overwegend tevreden. Helaas kreeg ik opnieuw met een slechte dag af te rekenen net zoals bij mijn vorige wedstrijd. Misschien moet ik mijn laatste dagen voor de wedstrijd toch eens herbekijken samen met de coach en wat herbronnen om ervoor te zorgen dat ik mijn superdagen op training ook eens op wedstrijd kan produceren. Maar dit was wel weer een goede oefening op doorzetten. Een oefening die ik opnieuw met glans doorstond. Ik had even goed de laatste 10 kilometer naar de aankomst kunnen wandelen maar ik koos ervoor om op karakter de grens van de drie uur opnieuw te halen!
Tot slot nog dit: De marathon Zeeuws Vlaanderen is een echte aanrader, een toptijd zal je er niet snel lopen maar het landschap is prachtig. Als hij opnieuw in mijn planning past kom ik in 2018 zeker terug! Daarnaast wil ik zeker opnieuw een stadsmarathon lopen voor een snelle tijd want ik blijf ervan overtuigd dat een marathon van meer dan 15km/u gemiddeld kan voor mij. Maar dat zal ook voor volgend jaar zijn want over minder dan zes maanden moet ik er nog eentje lopen na 3.8 km gezwommen en 180 kilometer gefietst te hebben, benieuwd hoe dat gaat uitpakken..
In de laatste week voor de wedstrijd voelde ik me helaas niet zo goed op training. Mijn kuiten begonnen veel te snel te verzuren tijdens mijn laatste tempotraining. Waarschijnlijk was dit de weerbots van de enorm zware trainingsweek die ik de eerste week van de paasvakantie heb gedraaid (27u +). Ik hoopte dat wat extra rust op vrijdag mijn benen in frisse toestand aan de start zouden brengen zaterdagmorgen.
Om 11u namen we de start op de grote markt van Terneuzen voor 42km lopen. Ik had alvast een beter gevoel dan afgelopen week op training en vertrok aan een tempo rond de 4 minuten per kilometer. Hiermee belande ik in een derde groepje. We waren zo’n zes man sterk en bevonden ons achter een grote groep van ongeveer 15 lopers. Ik bleef hier echter hangen omdat ik uit ervaring al wist dat te snel starten je later zuur kan opbreken. Ik verwachtte dan ook om nog veel geparkeerde lopers van de grote groep op te rapen naarmate de wedstrijd vorderde.
De topdag waarop ik hoopte was echter ver weg en al na 5 kilometer voelde ik de eerste pijn in mijn kuiten opkomen. Dat is op zijn zachtst gezegd niet goed in een marathon. Ik kon wel mijn tempo van +- 15 km/u blijven lopen. Helaas viel ons groepje na 16 km helemaal uit elkaar. Ik wou kilometers aan 4.00 blijven draaien maar mijn metgezellen waren het daar niet mee eens en wilden vertragen. Ondertussen zag ik een groepje van 5 zo’n 200 meter voor ons lopen en ik besloot ondanks mijn slechte benen om in mijn eentje dat gat te dichten. Om dit te doen liep ik drie kilometer aan 3.45-3.50 tempo, een actie die me achteraf zuur zou opbreken want eenmaal bij het groepje gekomen bleef ik maar doorstomen. Ik begon elke kilometer onder de 4.00 te lopen en zo haalde ik loper na loper in ( van groepjes was niet veel sprake meer). Ik voelde me groeien in de race en zat zelfs op schema voor een PR want zo dacht ik zoals ik me nu voel val ik niet stil en stoom ik door naar de aankomst.
Tot kilometer 30 in zicht kwam. Van de ene op de andere moment was het over en out. In Eindhoven kreeg ik ook een dipje na 30 kilometer maar dat voelde ik al enkele kilometers daarvoor aankomen. Vandaag niet, in een vingerknip viel mijn tempo met 30 seconden per kilometer terug. Toen we dan ook nog eens door een natuurgebied met vele zandstroken moesten lopen verbeterde het er al zeker niet op. Ik was ondertussen aan kilometer 34 maar nu liep ik geen 12 km/u meer. Gelukkig waren de laatste 7 kilometer terug op asfalt en ik kon het tempo nog een beetje optrekken naar 4.30 per kilometer om zo nog net binnen de grens van de drie uur als 21ste de aankomst te bereiken. Mijn eindtijd van 2u57.36 is een dikke 5 minuten trager dan in Eindhoven.
Toch ben ik overwegend tevreden. Helaas kreeg ik opnieuw met een slechte dag af te rekenen net zoals bij mijn vorige wedstrijd. Misschien moet ik mijn laatste dagen voor de wedstrijd toch eens herbekijken samen met de coach en wat herbronnen om ervoor te zorgen dat ik mijn superdagen op training ook eens op wedstrijd kan produceren. Maar dit was wel weer een goede oefening op doorzetten. Een oefening die ik opnieuw met glans doorstond. Ik had even goed de laatste 10 kilometer naar de aankomst kunnen wandelen maar ik koos ervoor om op karakter de grens van de drie uur opnieuw te halen!
Tot slot nog dit: De marathon Zeeuws Vlaanderen is een echte aanrader, een toptijd zal je er niet snel lopen maar het landschap is prachtig. Als hij opnieuw in mijn planning past kom ik in 2018 zeker terug! Daarnaast wil ik zeker opnieuw een stadsmarathon lopen voor een snelle tijd want ik blijf ervan overtuigd dat een marathon van meer dan 15km/u gemiddeld kan voor mij. Maar dat zal ook voor volgend jaar zijn want over minder dan zes maanden moet ik er nog eentje lopen na 3.8 km gezwommen en 180 kilometer gefietst te hebben, benieuwd hoe dat gaat uitpakken..