Op zondag 30 april stond ik aan de start van mijn allereerste triatlon van 2017. Ik koos voor de sprinttriatlon van Bertrix, een klein stadje in het hartje van de Ardennen in de regio Bouillon en bijgevolg dicht bij de grens met Frankrijk. Al op vrijdag trok ik naar mijn uitvalsbasis in Resteigne (regio Rochefort) om deze wedstrijd te kunnen combineren met wat stevig trainingswerk. Zo reed ik op vrijdag nog 103 kilometer met 1500 hoogtemeters. Geen ideale voorbereiding uiteraard. Op zaterdag deed ik een ochtendloop van 12 kilometer op een zeer zwaar parcours waarna ik in de namiddag al een eerste keer richting Bertrix reed om het fietsparcours te verkennen. Een parcours waar ik zeer blij mee was. Een ronde van 19 kilometer bestaande uit 3 kilometer klimmen, 10 kilometer dalende lijn en 6 kilometer klimmen. Vooral de laatste beklimming is voor de Ardennen toch een zeer lange helling. Vanzelfsprekend hebben we het dan wel over een zogenaamde ‘loper’. Ik twijfelde bijgevolg of ik in de wedstrijd binnenblad of buitenblad zou rijden.
De volgende dag stond ik om 14u40 klaar in het lokale zwembad voor mijn zwemonderdeel. Er werd in verschillende waves gezwommen op basis van je zwemtijd en uiteraard mocht ik als ex-zwemmer in de snelste en laatste wave starten. Er vertrokken telkens 20 atleten per wave. Zo’n tijdritformule is eens iets anders en leuk om in deze fase van het seizoen mee te beginnen! Na 750 meter zwemmen kwam ik als derde op het droge en trok ik een spurtje naar mijn tijdritfiets.
Ik had een mindere wissel omdat ik besloot om mijn schoenen naast mijn fiets te laten staan om ze zo meteen strak aan te kunnen doen want het ging onmiddellijk bergop. Zo kwam ik als 5de het fietsparcours op. Het gaatje op de eerste vier was niet groot en ik zag hen rijden maar ik kreeg het niet dicht. Wat ook niet verwonderlijk was gezien de inbreuken op het stayerreglement die vooraan werden gepleegd. Ook op de lange slotklim bleef ik de koplopers de hele tijd in het vizier houden maar ik geraakte er maar niet bij. Erg frustrerend voor mezelf want ik reed zeker niet slecht. De gehele klim bleef ik buitenblad stampen.
Bovengekomen wisselde ik op een twintigtal seconden voor mijn 5 kilometer lopen. Helaas werden deze een ramp. Had ik de slotklim niet op het buitenblad mogen nemen? Had ik mijn zaterdagloop beter wat minder zwaar gemaakt? Wie zal het zeggen, feit is dat van zodra ik begon te lopen er een gruwelijke pijn in mijn kuiten opkwam. Meer strompelend dan lopend werkte ik mijn triatlon af. Als 7de van mijn wave en 14de in totaal (er waren toch nog wat snelle jongens in eerdere waves!) kwam ik binnen. Een resultaat waar ik onmogelijk tevreden mee kan zijn. Ik heb fouten gemaakt in onder andere de eerste wissel maar tot mijn wissel naar het lopen lag ik nog altijd op koers voor top 5 of podium ,rekening houdend dat lopen gewoonlijk mijn beste onderdeel is. Helaas kan het niet elke dag feest zijn!
Na mijn teleurstellend resultaat reed ik met de fiets terug naar mijn chalet waar ik met de wind in de rug al na een klein anderhalf uur aankwam. Ik besloot daarom nog een beetje extra bij te trainen en zo reed ik nog 93 kilometer met 1300 hoogtemeters na de race.
Op maandag 1 mei sloot ik mijn Ardennenweekend af met een kort ritje van 60 kilometer richting de hoogten van Saint Hubert (beklimmingen tot meer dan 500 meter hoogte). Dit ritje was nog goed voor een extra 1000 hoogtemeters. Ondanks de mindere race kon ik met een tevreden gevoel over het geleverde trainingswerk terug huiswaarts keren!
De volgende dag stond ik om 14u40 klaar in het lokale zwembad voor mijn zwemonderdeel. Er werd in verschillende waves gezwommen op basis van je zwemtijd en uiteraard mocht ik als ex-zwemmer in de snelste en laatste wave starten. Er vertrokken telkens 20 atleten per wave. Zo’n tijdritformule is eens iets anders en leuk om in deze fase van het seizoen mee te beginnen! Na 750 meter zwemmen kwam ik als derde op het droge en trok ik een spurtje naar mijn tijdritfiets.
Ik had een mindere wissel omdat ik besloot om mijn schoenen naast mijn fiets te laten staan om ze zo meteen strak aan te kunnen doen want het ging onmiddellijk bergop. Zo kwam ik als 5de het fietsparcours op. Het gaatje op de eerste vier was niet groot en ik zag hen rijden maar ik kreeg het niet dicht. Wat ook niet verwonderlijk was gezien de inbreuken op het stayerreglement die vooraan werden gepleegd. Ook op de lange slotklim bleef ik de koplopers de hele tijd in het vizier houden maar ik geraakte er maar niet bij. Erg frustrerend voor mezelf want ik reed zeker niet slecht. De gehele klim bleef ik buitenblad stampen.
Bovengekomen wisselde ik op een twintigtal seconden voor mijn 5 kilometer lopen. Helaas werden deze een ramp. Had ik de slotklim niet op het buitenblad mogen nemen? Had ik mijn zaterdagloop beter wat minder zwaar gemaakt? Wie zal het zeggen, feit is dat van zodra ik begon te lopen er een gruwelijke pijn in mijn kuiten opkwam. Meer strompelend dan lopend werkte ik mijn triatlon af. Als 7de van mijn wave en 14de in totaal (er waren toch nog wat snelle jongens in eerdere waves!) kwam ik binnen. Een resultaat waar ik onmogelijk tevreden mee kan zijn. Ik heb fouten gemaakt in onder andere de eerste wissel maar tot mijn wissel naar het lopen lag ik nog altijd op koers voor top 5 of podium ,rekening houdend dat lopen gewoonlijk mijn beste onderdeel is. Helaas kan het niet elke dag feest zijn!
Na mijn teleurstellend resultaat reed ik met de fiets terug naar mijn chalet waar ik met de wind in de rug al na een klein anderhalf uur aankwam. Ik besloot daarom nog een beetje extra bij te trainen en zo reed ik nog 93 kilometer met 1300 hoogtemeters na de race.
Op maandag 1 mei sloot ik mijn Ardennenweekend af met een kort ritje van 60 kilometer richting de hoogten van Saint Hubert (beklimmingen tot meer dan 500 meter hoogte). Dit ritje was nog goed voor een extra 1000 hoogtemeters. Ondanks de mindere race kon ik met een tevreden gevoel over het geleverde trainingswerk terug huiswaarts keren!