Zondag 8 maart stond mijn eerste echte wedstrijd van mijn seizoen 2020 op de planning. Een latere start van mijn seizoen dan normaal. Het zorgde ervoor dat ik met veel honger richting de zwemloop van Roosendaal vertrok. Op deze wedstrijd zette ik in 2013 mijn eerste voorzichtige stapjes in de triatlonwereld en enkele jaren later, in 2016 , kon ik deze zwemloop al eens winnen.
Dit jaar kwam ik er voor het eerst sinds die overwinning vier jaar geleden terug. Verwacht werd dat ik vandaag opnieuw kon meestrijden voor de zege , al heeft Arno Lambrecht mijn eerder ludieke titel "kampioen der zwemlopen" ondertussen van me overgenomen. De strijd om de winst zou zich ook afspelen tussen ons. Al kwam Emile Manni na een woelige 1000 meter zwemmen nog wel samen met ons uit het water. In de eerste meters van de 10 km lopen waren Lambrecht en ik echter al samen weg.
Uit eerdere duels tussen Lambrecht en mij had ik reeds geleerd dat ik op een goede dag zeker de betere loper ben , dus bijgevolg beschouwde ik de overwinning reeds als binnen. Een fout die ik geen twee keer meer zal maken want hoewel ik zeker niet slecht was beschikte Lambrecht over wonderbenen. Nadat ik in de eerste 5 kilometer al een aantal keer geprobeerd had om met een versnelling alleen weg te geraken nam mijn opponent de tweede helft zelfs het commando over. Hierbij voerde hij het tempo ook op, ik was al blij dat ik nog kon volgen.
Gelukkig voor mij maakte Lambrecht de fout om niet om overname te vragen. Hij bleef doorbeuken tegen de vaak stevige wind. Dit gaf mij de gelegenheid om me tussen hangen en wurgen door voor te bereiden op een stevig eindschot, waar ik altijd nog wel over beschik. Zo kon ik pas in de laatste 300 meter van Lambrecht weg geraken met een ultieme versnelling. Ik won de wedstrijd maar ik was er heel diep voor moeten gaan!
Arno Lambrecht eindigde op 20 seconden als tweede maar was zeker een even verdiende winnaar geweest vandaag! De Nederlander Sander D'Hondt werd derde na een sterk loopnummer.
Dit jaar kwam ik er voor het eerst sinds die overwinning vier jaar geleden terug. Verwacht werd dat ik vandaag opnieuw kon meestrijden voor de zege , al heeft Arno Lambrecht mijn eerder ludieke titel "kampioen der zwemlopen" ondertussen van me overgenomen. De strijd om de winst zou zich ook afspelen tussen ons. Al kwam Emile Manni na een woelige 1000 meter zwemmen nog wel samen met ons uit het water. In de eerste meters van de 10 km lopen waren Lambrecht en ik echter al samen weg.
Uit eerdere duels tussen Lambrecht en mij had ik reeds geleerd dat ik op een goede dag zeker de betere loper ben , dus bijgevolg beschouwde ik de overwinning reeds als binnen. Een fout die ik geen twee keer meer zal maken want hoewel ik zeker niet slecht was beschikte Lambrecht over wonderbenen. Nadat ik in de eerste 5 kilometer al een aantal keer geprobeerd had om met een versnelling alleen weg te geraken nam mijn opponent de tweede helft zelfs het commando over. Hierbij voerde hij het tempo ook op, ik was al blij dat ik nog kon volgen.
Gelukkig voor mij maakte Lambrecht de fout om niet om overname te vragen. Hij bleef doorbeuken tegen de vaak stevige wind. Dit gaf mij de gelegenheid om me tussen hangen en wurgen door voor te bereiden op een stevig eindschot, waar ik altijd nog wel over beschik. Zo kon ik pas in de laatste 300 meter van Lambrecht weg geraken met een ultieme versnelling. Ik won de wedstrijd maar ik was er heel diep voor moeten gaan!
Arno Lambrecht eindigde op 20 seconden als tweede maar was zeker een even verdiende winnaar geweest vandaag! De Nederlander Sander D'Hondt werd derde na een sterk loopnummer.